Terug aan het werk

Na onze reis naar het noorden was het leuk om thuis te komen. Van alle wat daarna gebeurt is heb ik nog niets gepost: vandaar: voici!

familiebezoek

Zoals gezegd: het was heel erg leuk om thuis te komen in Foumbot, maar veel heb ik er niet van kunnen genieten, want twee dagen later moest ik alwaar vertrekken naar Douala om mijn (Belgische) familie op te halen. Oorspronkelijk kwamen ze toe om 17u lokale tijd. Uiteindelijk werd het 21u, 23u, 1u... Alhoewel ze met SN Brussels airlines vlogen had het toch een behoorlijk Afrikaans kantje, of zoals Kameroeners wel vaker zeggen: “J’arrive’ Dan weet je dat je nog lang zal mogen wachten.

Ik bespaar je nog eens een hele opsomming van wat we allemaal gedaan hebben hier in op reis, maar wat ik je wel kan vertellen is het dat het grappig was om bij mijn familie dingen, gedachten, gedragingen te zien die ik hier in het begin ook had, bijvoorbeeld: weigerachtig staan tegenover kopen op straat, of je enerveren aan al het wachten. Uiteindelijk bleven we 3 dagen bij mij thuis in Foumbot, waar Janne en mama ook hebben geholpen tijdens het lesgeven. Leerkrachten... Daarna zijn we terug naar Douala gegaan om daar in een hotel te verblijven.

Toen ik daarna thuiskwam was ik echt thuis, op mijn gemak. Even niets doen... Zalig!

huwelijk

Vrijdag ben ik met tonton Alex naar de kleermaker geweest om kleren te laten maken voor het huwelijk van zijn neef. De hele familie laat dan kleren maken in dezelfde stof, en aangezien mama Riki mij al ‘haar oudste zoon’ heeft genoemd, ben ik dus ook een ‘membre de la famille’ Morgen (woensdag) mogen we er om gaan. Ik ben benieuwd

rechtzetting

Ik moet toch het een en ander recht zetten, want ik heb foute dingen gepost op mijn blog: meerbepaald in mijn eerste berichtje: Daar zei dat grand- père de man was van mama élianne en de vader van tonton Alex, maar niets is minder waar! Grand – père is eigenlijk de broer van mama élianne. En Amsetou is geen weeskind, maar de zus van mama Riki. Die woont bij haar in omdat haar vader polygamist is: hij heeft 4 vrouwen en ongeveer 30 kinderen bij die 4 vrouwen. En dat is nogal duur om allemaal te onderhouden. Vandaar dat Amsetou bij ons woont en dat ze ook nog naar school gaat.

paasfeest

Zondag was het Pasen en dat gaat hier gepaard met een groot feest! De mis duurde vier en er werd gezongen, muziek gespeeld, gebeden, preken gegeven, mensen en kinderen gedoopt... Ook werd er een klein uiltje geknapt door een of ander blanke man ergens vooraan in de kerk. Of was hij aan het bidden? Dat kan natuurlijk ook, want bidden doe je ook met je hoofd vooruit gebogen en met je ogen toe.

Na de mis was het tijd voor een gemeend Kameroens feestje. De kinderen van Bernadette (Madam la présidente van Ashia) har kinderen waren gedoopt geweest. Er was enorm veel volk en iedereen kreeg eten. Er was warme cola en warm bier, heerlijk! Alweer werd er tradiotioneel gezongen en gedanst. Echt leuk om te zien!

Voilà, tot hier de verkorte weergave van de afgelopen twee weken. Ochja, voor de geïnteresseerden: ik heb gisteren voor de eerste keer in twee maanden een trui aangehad! hoelang is het van jullie geleden? :-)

Vele Kameroense groetjes

Wams Ghoso

.

Vervolg van het vervolg

Derde keer, laatste keer. In tegenstelling tot de vorige twee berichtjes zit ik nu op mijn gemak in de woonkamer. Geen tegenwerkend toetsenbord of slechte stoel: wel een comfortabele zetel en mijn eigen computer die och zo goed in mijn handen ligt om te typen.

Rhumsiki

Als ik het mij goed herinner was ik gestopt met typen in Rhumsiki: een klein bergdorpje op een boogscheut van de Nigeriaanse grens. Nadat we rond 14u waren toegekomen met de jeep, hebben we eerst wat gerust (aan het zwembad!) Dat deed echt deugd. Rond 16u30 kwam onze gids ons halen om een rondleiding te geven in het dorp, dat was best wel interessant.

Allerlei interessante dingen over Rhumsiki:

- problemen oplossen in Rhumsiki gaat niet zoals bij ons: er zijn in het dorp 4 bomen met een hele hoop stenen rond: 1 voor jonge mannen, 1 voor oude mannen, 1 voor jonge vrouwen en (hoe kan het ook anders) 1 voor je oude vrouwen. Als iemand een probleem heeft, gaat hij naar de boom die voor zich bestemd is (jong/oud, man/vrouw) en daar gaat hij/zij raad vragen aan zijn leeftijds- en geslachtsgenoten. Als het nodig is, kunnen ze dan samen naar de Chef gaan, een beetje vergelijkbaar met de burgemeester van het dorp.

- In Rhumsiki woont een man die de toekomst kan voorspellen aan de hand van een rivierkrab (echt waar!) Die traditie gaat door van vader op zoon: iedere oudste zoon neemt de taak van zijn vader over als die sterft. Dorpelingen betalen een kip of een geit voor een onderhoud met de grijze, oude man (die trouwens geen Frans praat). Touristen betalen geld (1 000 franc per vraag) Ik heb de man 2 000 franc gegeven voor wat vragen. Eens kijken of ze gaan uitkomen... Wees gerust, er was alleen goed nieuws!

- Het ontstaansverhaal van Rhumsiki vind ik best wel een mooi verhaal: Ooit, generaties lang geleden, was er een Nigeriaan die het gehad had met Nigeria en trok naar de bergen. Hij ving er een slang en nog een dier (dat ik niet helemaal verstond) hij belkom de berg, stookte er een vuurtje om de dieren op te eten. De mensen uit het naburige, Nigeriaanse dorp zagen de rook en dachten dat er een vulkaan was ontwaakt, natuurlijk paniek alom. Ondertussen had de uitgeweken Nigeriaan zich wat gesetteld in een grot in de berg. Hij vond het daar wel aangenaam wonen op die berg dus keerde hij terug naar Nigeria om daar 4 vrouwen en 3 mannen te halen, die met hem op de berg wilden wonen. Ze settelden zich op de helling van de berg. Dit waren de eerste inwoners van van Rhumsiki (Rhum = dorp. Siki = berg dus ‘het dorp bij de berg’)

- Rhumsiki is een van de grootste toeristische trekpleister van Kameroen, de mensen zijn er gewoon om blanken te zien, en veel mensen oefenen er nog een traditioneel beroep voor de toeristen te plezieren: zo zagen we een traditionele weverij, je kon het hele proces zien van katoenplant tot kledij, best wel interessant. Ook zagen we een oude pottenbakster, echt leuk om te zien hoe dat allemaal gaat. Leuk detail: een oven gebruiken is er niet nodig, het is er warm genoeg om de potten te laten drogen in de zon.

Vanuit Rhumsiki zijn we vertrokken om te trekken in de bergen: dat had ik toch wel een beetje onderschat. We vertrokken om 7u ’s morgens (wat in Kameroens uur toch wel behoorlijk laat is, de meeste mensen staan hier op om 5u of vroeger) We staken de grens met Nigeria over (wat rebels, we hadden daar geen visum voor!!!) We bleven gelukkig dicht bij de grens en kwamen bijna geen mensen tegen, buiten een paar overenthousiaste kindjes die ons wel een half uur lang gevolgd hebben.

Uiteindelijk, rond 11u, hielden we een lange pauze, omdat het ondertussen al verschrikkelijk warm was. Wat bleek: de boom waar we onder lagen te rusten lag eigenlijk op een kleine kilometer van Rhumsiki, dat was wel even een domper. Zo was het trekkinggevoel nogal rap verdwenen. Uiteindelijk, rond 14u vertrokken we vanonder onze ‘koele’ boom om verder te trekken naar Roufta. Een dorp, nog dieper in de bergen, waar enkel een smal pad naar toe loopt. Maar na een uur hebben we ons weer onder een boom gezet. Het enige waar ik tijdens dat uur aan kon denken was de alles doen vergetende hitte. In die hitte zag alles er ook heel troosteloos uit. Opeens waren de traditionele huisjes niet meer mooi en volledig aangepast aan het klimaat, maar een bevestiging van de armoede en de droogte die er heerste.

Na een pauze van nog een uur, zijn we uiteindelijk verder getrokken naar Roufta. Daar hebben we traditionele Coucscous gegeten. (maar dat kenden we al vanuit ons gastgezin)

’s Morgens hebben we weer kunnen uitslapen (het ontbijt was pas om 7u) daarna zijn we via een andere pas terug vertrokken naar Rhumsiki. Om van daaruit terug te keren naar Maroua, de dichtstbijzijnde stad. Om de kosten wat te drukken hadden we ervoor gekozen om met de motor en de bus te gaan, ipv een jeep die ons kwam oppikken. De rit op de motor was zalig! Achteraf gezien was het behoorlijk gevaarlijk, want niemand draagt er een helm (wij dus ook niet) en de chauffeurs reden behoorlijk hard door. Maar de rit was op en top: wind in de haren, prachtig uitzicht op de bergen, zon op het gezicht... ach, het zomergevoel.

de terugreis

Over de terugreis valt eigenlijk niet zoveel te zeggen. We hadden ons voorgenomen om het wat rustiger aan te doen dan de heenreis. bijgevolg namen we een ‘chilldag’ in maroua. Heel leuk, maar langer dan een dag hoefde het niet te duren. Da dag erna (ondertussen waren we al dinsdag 5 april) vertrokken we ’s morgens vroeg naar Ngaoundéré, waar het treinstation is. We waren net te laat om eersteklastickets te kopen voor woensdag. (die zijn enkele dagen op voorhand beschikbaar) Bij gevolg mocht ik woensdag op 5u30 opstaan om aan te schuiven voor een tweedeklasseticket (die zijn enkel de dag zelf beschikbaar) Ik heb aangeschoven van 6 tot 10 uur. Voor alle tickets waren slechts 2 loketten open, waarvan 1 voorbehouden voor ‘hommes en teneu’. Ik mocht niet klagen, ik was nog eens van de eersten die tickets kon bemachtigen.

Daarna hebben we een hele dag gewacht op de trein die pas ’s avonds vertrok. Uiteindelijk was de treinreis zoals de heenreis: lang en niet erg comfortabel. Het leuke was dat we slechts 14 uur op de trein zaten! Wat een geluk!

Ik was uiteindelijk enorm opgelucht toen we op de bus naar Foumbot zaten. Het was echt het ‘op-weg-naar-huis-gevoel’. Nooit gedacht dat ik na amper een maand mij zo zou kunnen thuis voelen bij mijn gastgezin!

Zo, dit was zo ongeveer onze reis in Kameroen in het kort.

Vele groetjes in het alsmaar warmer wordend Belgenlandje!

Wams

vervolg

bon, op dit moment wachten we tot onze trein vertrekt, en die vertrekt maar binnen 6uur. dus we hebben nog even tijd om de blog aan te vullen...

dus: we hebben 18u op de trein gezeten van Yaoundé naar ngaoundéré. Op zich was dit best wel wat vermoeiend, maar Sander en ik hadden het geniale plan om direct door te reizen naar Maroua. Een stad in het extreme noorden van Kameroen, niet zo ver van de grens met Tsjaad en Nigeria. Charlotte was niet zo te vinden voor het plan maar we hadden nu eenmaal gestemd en het was 4 tegen 1 (een vrouwonvriendelijk mopje tussendoor :-) ) dus na een kleine pauze van een uur namen we bus naar Maroua, een klein maar toch belangrijk detail om de situatie wat te schetsen is dat de reis naar Maroua 8 uur duurt... Iedereen vanaf het tweede leerjaar kan vlug even uitrekenen dat deze reis in totaal een goeie 27 uur geduurt heeft. in die tijd kan je bijna van België naar kameroen vliegen EN TERUG met tussenstoppen in Frankrijk, Etiopië en de Centraal Afrikaanse Republiek (!) Nu, aangekomen in Maroua bleek het ook nog een opgave te zijn om een hotel te vinden met kamers vrij... Uiteindelijk heeft ene Jean-Luc ons geholpen bij het vinden van een htoel (met korting EN zwembad!!!) Probleem opgelost, tijd voor een ander probleem: Sander zag er echt niet goed uit en beaamde dit met de woorden 'ik voel mij niet goed'.

De dag nadien was Sander nog altijd niet helemaal op en top. Uiteindelijk zijn we maar naar het ziekenhuis geweest voor een malariatest, maar die was gelukkig negatief. De dokter noemde hem gewoon 'un mouvais voyageurs' wat pillen tegen de hoofdpijn en buikpijn en hij was genezen.

Nu Sander genezen was konden we ech beginnen met de vakantie! De dag nadien hebben we een jeep gehuurd en zijn we vertrokken naar Parque Waza, volgens alle reisgidsen dé toeristische trekpleister die je moet gezien hebben als je in Kameroen bent. Op zich viel dat park wel mee. Het was een fijna ervaring op 2 dagen in een jeep rond te rijden in een natuurpark. Qua dieren viel het eigenlijk een beetje tegen: We zagen gieren, giraffen (véél giraffen) gazelles, antilopen, aardvarkens (zoals Pumba uit de leeuwenkoning) en veel vogels in alle kleuren van de regenboog, maar uiteindelijk bleven de echte, zotte dieren uit. We zagen geen leeuwen, neushoorns of olifanten. Een beetje spijtig, zeker als je twee dagen later op Facebook ziet dat Sarah (medestudente) in Kaapstad alles gezien heeft wat wij niet zagen en dan nog van op minder dan een meter afstand!!! Een beetje frustrerend, maar bon. Uiteindelijk was het wel heel erg leuk! De eerste avond zijn we ook nog iets gaan drinken met wat Duitsers, Fransmannen en Britten. Zo werd er op 1 avond 4 talen gesproken in 1 gezelschap, best wel grappig.

Na onze safari namen we de jeep naar Rhumsiki, een prachtig bergdorpsje vlakbij de grens met Nigeria. Daar zijn ze het wel gewoon om blanken en toeristen te zien, dat merkte je wel. Daar heeft Sander ons verlaten om terug te keren naar Mamfé. Charlotte en ik hebben nog twee dagen in de bergen gaan trekken.

Bon, ook deze keer ben ik het behoorlijk rap moe om alles met een bric à brac toetsenbord te moeten typen. Ik probeer het zo rap mogelijk weer bij te vullen. Nu komt er ook nog eens bij dat de internetverbinding hier heel erg goed is en dat ik naar Studio Brussel (da's lang geleden, man!!!) kan luisteren terwijl ik dit type, en ik kan mij ook niet zo goed concentreren met die muziek.

Tot de volgende!

Wams ghoso (zo noemen de Kameroeners mij :-) )

Aaaach... Vakantie

Ondertussen is het al een tijdje geleden dat ik iets heb kunnen plaatsen op mijn blog. Dat komt omdat ik samen met Sander en Charlotte even op reis ben, want de paasvakantie valt hier twee weken vroeger dan in België... Ik heb heel veel te vertellen, maar ik probeer het wat bondig te houden. Een deel van mijn berichtjes zijn ook van voor de reis, zo kan het wel een beetje verwarrend worden. Maar bon,

Voor ik begin over de vakantie nog even dit:

bandieten

Ik heb het moeilijk om erachter te komen welke mensen ik kan vertrouwen, en welke niet: zo zijn er mensen die je echt gewoon willen helpen, anderen willen je dan weer helpen om er geld uti te slaan... een voorbeeld:

Toen we vertrokken naar Dschang (zie een van mijn vorige berichtjes) wilde ik op het busje springen waar Inge en Charlotte op zaten. Ze zaten op een grijs busje: dus het eerste het beste grijze busje die passeert hou ik tegen, bleek dat dus het verkeerde te zijn. Op zich geen probleem. Ik zou Charlotte en Inge zien in Bafoussam, daar zouden we samen de bus nemen naar Dschang. Aangekomen in Bafoussam herlaad in mijn belkrediet, daarvoor moest ik mijn nummer en geld geven aan de mevrouw van de callbox, en die zorgt ervoor dat ik het geld op mijn kaart krijg.

Daar stond ik dan: een beetje verloren aan het wachten tot ik het (juiste) grijze busje zag waar Inge en Charlotte hoorden op ze zitten. Het duurde toch wel eventjes voor ze toekwamen en opeens spreekt mij een meneer aan om te vragen of ik een of ander bedrijf weet zijn. Désolée, ik ben niet van deze streek (of wat dacht je?) Ach, da's spijtig. Hij klampt een andere meneer aan, hij vraagt dezelfde vraag nog eens die ander persoon weet te zeggen dat het bedrijf dat hij zoekt is gesloten. Da's nu jammer zeg, want hij had juist allemaal moderne gsm-toestellen die hij daar wilde verkopen. Opeens wordt ik gebeld door een nummer die ik niet ken... Afleggen maar. De GSM's waren echt de laatste nieuwtjes. Of ik ook eentje wilde? Neen, dank u wel, ik heb er al een. Hetzelfde nummer belt me opnieuw. Opnieuw afleggen. Maar meneer, je moet toch een beetje handel doen, het is easy money. Je kan ze dan doorverkopen voor een betere prijs. Opnieuw datzelfde nummer die me belt. Oeioei, het zal wel dringend zijn zeker? Ik neem op, en wat blijkt? Het was de mevrouw van de Callbox (waar ik zonet mijn belkrediet had opgeladen) die me belde op te zeggen dat die twee mannen bij mij oplichters waren en dat ik erbij vandaan moest blijven. Op dat moment hadden de twee 'handelaars' door dat ze verklikt waren en ze dropen af met 'de staart tussen de benen'.

Zo zie je maar, die mevrouw van de callbox was echt een superlieve mevrouw die me wilde helpen, terwijl die twee anderen er alleen zelf probeerden beter van te worden.

Op reis

Vrijdag 25 maart ben ik met de bus vanuit Foumbot vertrokken naar Yaoundé, de hoofdstad van Kameroen. Daar zou ik Inge, Charlotte en Cédrique (een local, bevriend met Inge) zien en zo gingen we samen verder. Zaterdag zou Sander toekomen uit Mamfé en zondag zouden ik Charlotte en Sander doorreizen naar het noorden. Inge en Cédrique zouden terugkeren naar Foumbot. Dat was het plan.

Nu, ik wist wel dat reizen in Kameroen niet zo vlot ging als in België, maar dat het zo moeizaam zou verlopen, daar had ik geen idee van!

Dus: de busrit van Foumbot naar Yaoundé viel nog mee. Ik zat ongeveer 6 uur op de bus, maar we hebben een uurtje stil gestaan met pech onderweg. Aangekomen in Yaoundé, gingen we eerst op bezoek bij enkele vrienden van Cédrique, een mooie kans om een kijkje te nemen bij de mensen thuis. Daarna zijn we naar het hotel gegaan om ons klaar te maken om te gaan eten bij Cédrique thuis en daarna om uit te gaan (voor het eerst in bijna 4 weken!!! ow jeah!) Het eten was voortreffelijk! Het was echt de moeite, Kameroeners kunnen wel ene stukje koken, soms met nogal beperkte middelen.

rond een uur of 11 zijn we uiteindelijk vertrokken om uit te gaan. Dat uitgaan gaat wel een beetje anders dan in België. Er zijn geen echt dancings of danscafés, maar wel heel veel snackbars, en het werkt als volgt. Ge gaat naar een snackbar, ge eet er iets (weeral!) je drinkt er iets. En als er een leuk liedje is, sta je recht en begin je te dansen. En hoe later het wordt, hoe verder je je verwijdert van je oorspronkelijke tafeltje om met andere mensen te dansen. (alleen met het ander geslacht) na zo een paar snackbars te hebben gedaan, zat de sfeer er nog altijd niet helemaal in. We wilden eigenlijk naar huis gaan, maar Cédrique kon ons toch nog overtuigen om nog eentjes te drinken en daarna terug te keren naar het hotel. Daar in die bewuste snackbar besloot Charlotte dan maar om alles los te gooien en stortte haar op de dansvloer (lees: wat tafels en stoelen aan de kant geschoven) Direct gevolgt door Inge en natuurlijk kon ik mijn danstalenten niet zomaar opzij schuiven. Uiteindelijk werd het toch nog een leuke avond.

Wat me wel een beetje heeft teleurgesteld. is de manier van dansen van de Kameroeners, ik verwachtte zotte dansmoves waarbij veel gegooid en geschud werd met ledematen, buiken, borsten en billen. Maar niets was minder waar: Het dansen bleef bij het ritmisch bewegen van de heupen, en zo een beetje ronddraaien met de handen. Niets spectaculairs enconstant hetzelfde.

de trein
Vanuit Yaoundé konden we de trein nemen naar Ngaoundéré. Een stad in het noorden van het land. De trein vertrekt 's avonds om 18u en normaal kom je na 12u aan in Ngaoundéré. Niets was dus minder waar. In totaal hebben we 18u op de trein gezeten. Omdat de eerste klasse volgeboekt was, hebben we in tweede klasse moeten reizen. Op zich geen probleem. Ware het niet dat je ook halve plaatsen kan boeken. Bijvoorbeeld: een vader en een zoon (pakweg 12 jaar) reizen van Yaoundé naar Ngaoundéré. Samen boeken ze twee halve plaatsen, dus moeten ze met twee op 1 plaats zitten. Daar recht tegenover zit Sander. Die al zijn beenruimte (en er is al zo weinig) kwijt is door de zoon die op de schoot van de vader zit. Heel vervelend om zo 18 u te reizen.

Wat me wel opviel is de sollidariteit tussen de reizigers. Het is zo dat er heel weinig plaats is in tweede klasse en dat de mensen wat op elkaar gepakt zitten. Dat is geen probleem want veel mensen gaan even rechtstaan om hun overbuur wat ruimte te gunnen, wat later wordt dan ook gewisseld. Er wordt ook op elkaar kinderen gelet. Zo heeft het zoontje van mijn buurvrouw (Hamza, twee jaar) op mijn schoot geslapen, op Sanders schoot geslapen, op de schoot van de overbuur en zijn buurman geslapen. Op de shoot van de vriendin van de mama en op de schoot vande buurvrouw van de vriendin van de mama... Kortom, samen dragen ze zorg voor die kleine en da's echt wel leuk om te zien. Zo heeft de mama ook even tijd om een dutje te doen. Want 18u zo'n kleine van twee jaar in uw armen, zo een tijdje weegt dat door...

Voorlopig stop ik hier mijn reisverhaal, want ik zit nu in een cybercaféin Maroua en het is heel moeilijktypen met een kapotte spatietoets... :-) Ik heb nog gigantisch veel te vertellen, en ik ben het nu eigenlijk wat moe, dat typen. De rest volgt dus nog...

Afrikaanse Groetjes

Wannes