Aaaach... Vakantie

Ondertussen is het al een tijdje geleden dat ik iets heb kunnen plaatsen op mijn blog. Dat komt omdat ik samen met Sander en Charlotte even op reis ben, want de paasvakantie valt hier twee weken vroeger dan in België... Ik heb heel veel te vertellen, maar ik probeer het wat bondig te houden. Een deel van mijn berichtjes zijn ook van voor de reis, zo kan het wel een beetje verwarrend worden. Maar bon,

Voor ik begin over de vakantie nog even dit:

bandieten

Ik heb het moeilijk om erachter te komen welke mensen ik kan vertrouwen, en welke niet: zo zijn er mensen die je echt gewoon willen helpen, anderen willen je dan weer helpen om er geld uti te slaan... een voorbeeld:

Toen we vertrokken naar Dschang (zie een van mijn vorige berichtjes) wilde ik op het busje springen waar Inge en Charlotte op zaten. Ze zaten op een grijs busje: dus het eerste het beste grijze busje die passeert hou ik tegen, bleek dat dus het verkeerde te zijn. Op zich geen probleem. Ik zou Charlotte en Inge zien in Bafoussam, daar zouden we samen de bus nemen naar Dschang. Aangekomen in Bafoussam herlaad in mijn belkrediet, daarvoor moest ik mijn nummer en geld geven aan de mevrouw van de callbox, en die zorgt ervoor dat ik het geld op mijn kaart krijg.

Daar stond ik dan: een beetje verloren aan het wachten tot ik het (juiste) grijze busje zag waar Inge en Charlotte hoorden op ze zitten. Het duurde toch wel eventjes voor ze toekwamen en opeens spreekt mij een meneer aan om te vragen of ik een of ander bedrijf weet zijn. Désolée, ik ben niet van deze streek (of wat dacht je?) Ach, da's spijtig. Hij klampt een andere meneer aan, hij vraagt dezelfde vraag nog eens die ander persoon weet te zeggen dat het bedrijf dat hij zoekt is gesloten. Da's nu jammer zeg, want hij had juist allemaal moderne gsm-toestellen die hij daar wilde verkopen. Opeens wordt ik gebeld door een nummer die ik niet ken... Afleggen maar. De GSM's waren echt de laatste nieuwtjes. Of ik ook eentje wilde? Neen, dank u wel, ik heb er al een. Hetzelfde nummer belt me opnieuw. Opnieuw afleggen. Maar meneer, je moet toch een beetje handel doen, het is easy money. Je kan ze dan doorverkopen voor een betere prijs. Opnieuw datzelfde nummer die me belt. Oeioei, het zal wel dringend zijn zeker? Ik neem op, en wat blijkt? Het was de mevrouw van de Callbox (waar ik zonet mijn belkrediet had opgeladen) die me belde op te zeggen dat die twee mannen bij mij oplichters waren en dat ik erbij vandaan moest blijven. Op dat moment hadden de twee 'handelaars' door dat ze verklikt waren en ze dropen af met 'de staart tussen de benen'.

Zo zie je maar, die mevrouw van de callbox was echt een superlieve mevrouw die me wilde helpen, terwijl die twee anderen er alleen zelf probeerden beter van te worden.

Op reis

Vrijdag 25 maart ben ik met de bus vanuit Foumbot vertrokken naar Yaoundé, de hoofdstad van Kameroen. Daar zou ik Inge, Charlotte en Cédrique (een local, bevriend met Inge) zien en zo gingen we samen verder. Zaterdag zou Sander toekomen uit Mamfé en zondag zouden ik Charlotte en Sander doorreizen naar het noorden. Inge en Cédrique zouden terugkeren naar Foumbot. Dat was het plan.

Nu, ik wist wel dat reizen in Kameroen niet zo vlot ging als in België, maar dat het zo moeizaam zou verlopen, daar had ik geen idee van!

Dus: de busrit van Foumbot naar Yaoundé viel nog mee. Ik zat ongeveer 6 uur op de bus, maar we hebben een uurtje stil gestaan met pech onderweg. Aangekomen in Yaoundé, gingen we eerst op bezoek bij enkele vrienden van Cédrique, een mooie kans om een kijkje te nemen bij de mensen thuis. Daarna zijn we naar het hotel gegaan om ons klaar te maken om te gaan eten bij Cédrique thuis en daarna om uit te gaan (voor het eerst in bijna 4 weken!!! ow jeah!) Het eten was voortreffelijk! Het was echt de moeite, Kameroeners kunnen wel ene stukje koken, soms met nogal beperkte middelen.

rond een uur of 11 zijn we uiteindelijk vertrokken om uit te gaan. Dat uitgaan gaat wel een beetje anders dan in België. Er zijn geen echt dancings of danscafés, maar wel heel veel snackbars, en het werkt als volgt. Ge gaat naar een snackbar, ge eet er iets (weeral!) je drinkt er iets. En als er een leuk liedje is, sta je recht en begin je te dansen. En hoe later het wordt, hoe verder je je verwijdert van je oorspronkelijke tafeltje om met andere mensen te dansen. (alleen met het ander geslacht) na zo een paar snackbars te hebben gedaan, zat de sfeer er nog altijd niet helemaal in. We wilden eigenlijk naar huis gaan, maar Cédrique kon ons toch nog overtuigen om nog eentjes te drinken en daarna terug te keren naar het hotel. Daar in die bewuste snackbar besloot Charlotte dan maar om alles los te gooien en stortte haar op de dansvloer (lees: wat tafels en stoelen aan de kant geschoven) Direct gevolgt door Inge en natuurlijk kon ik mijn danstalenten niet zomaar opzij schuiven. Uiteindelijk werd het toch nog een leuke avond.

Wat me wel een beetje heeft teleurgesteld. is de manier van dansen van de Kameroeners, ik verwachtte zotte dansmoves waarbij veel gegooid en geschud werd met ledematen, buiken, borsten en billen. Maar niets was minder waar: Het dansen bleef bij het ritmisch bewegen van de heupen, en zo een beetje ronddraaien met de handen. Niets spectaculairs enconstant hetzelfde.

de trein
Vanuit Yaoundé konden we de trein nemen naar Ngaoundéré. Een stad in het noorden van het land. De trein vertrekt 's avonds om 18u en normaal kom je na 12u aan in Ngaoundéré. Niets was dus minder waar. In totaal hebben we 18u op de trein gezeten. Omdat de eerste klasse volgeboekt was, hebben we in tweede klasse moeten reizen. Op zich geen probleem. Ware het niet dat je ook halve plaatsen kan boeken. Bijvoorbeeld: een vader en een zoon (pakweg 12 jaar) reizen van Yaoundé naar Ngaoundéré. Samen boeken ze twee halve plaatsen, dus moeten ze met twee op 1 plaats zitten. Daar recht tegenover zit Sander. Die al zijn beenruimte (en er is al zo weinig) kwijt is door de zoon die op de schoot van de vader zit. Heel vervelend om zo 18 u te reizen.

Wat me wel opviel is de sollidariteit tussen de reizigers. Het is zo dat er heel weinig plaats is in tweede klasse en dat de mensen wat op elkaar gepakt zitten. Dat is geen probleem want veel mensen gaan even rechtstaan om hun overbuur wat ruimte te gunnen, wat later wordt dan ook gewisseld. Er wordt ook op elkaar kinderen gelet. Zo heeft het zoontje van mijn buurvrouw (Hamza, twee jaar) op mijn schoot geslapen, op Sanders schoot geslapen, op de schoot van de overbuur en zijn buurman geslapen. Op de shoot van de vriendin van de mama en op de schoot vande buurvrouw van de vriendin van de mama... Kortom, samen dragen ze zorg voor die kleine en da's echt wel leuk om te zien. Zo heeft de mama ook even tijd om een dutje te doen. Want 18u zo'n kleine van twee jaar in uw armen, zo een tijdje weegt dat door...

Voorlopig stop ik hier mijn reisverhaal, want ik zit nu in een cybercaféin Maroua en het is heel moeilijktypen met een kapotte spatietoets... :-) Ik heb nog gigantisch veel te vertellen, en ik ben het nu eigenlijk wat moe, dat typen. De rest volgt dus nog...

Afrikaanse Groetjes

Wannes