Nu het weer wat killer wordt en het al donker is voor 'thuis' begint zou het wel eens mooi zijn om naar zonniger oorden te trekken. Eind februari - de 27ste precies - kuist deze jongeman dan ook zijn schop af en vertrekt hij voor drie maanden naar Kameroen. "Om te luieren?" hoor ik u al vragen. Neen! Natuurlijk niet. Ik vertrek met de Nederlandse organisatie 'Ontmoet Afrika' om les te geven in Baigom, een dorp tussen Bafoussam en Foumban. Dat wordt zeker een avontuur, iets om nooit te vergeten, dat staat vast! Vanaf nu kan u hier al mijn belevenissen en verhalen lezen. Veel plezier ermee!

donderdag 19 mei 2011

gegroet beste allemaal,

Ik vermoed dat dit mijn laatste, of toch zeker mijn voorlaatste berichtje vanuit Kameroen, want het vertrek kom met rasse schreden (of hoe zegt met dat ook al weer) dichterbij. Volgende week deze tijd zit ik op de bus ergens tussen foumbot en Douala, alwaar wij een vliegtuig nemen naar België


Kameroense humor


Voor de gelegenheid begin ik maar met een Kameroens mopje, ik ken het al even, maar denk er nu nog maar aan op dit te posten.


De Kameroense eerste minister gaat op staatsbezoek bij zijn Franse collega. Hij komt aan bij de ambtswoning van de hoge piet en zijn oogballen vallen als het ware uit zijn oogkassen (niet echt hé, de spreekwoordelijke oogballen, je dacht toch zeker niet dat die oogballen er echt zouden uitvallen hé? Dat kan toch helemaal niet! ik bedoel dus de spreekwoordelijke oogballen.) Zo’n ‘shieke doening’ had hij nog nooit gezien. overal Parket, zilveren lepels, kortom: alles erop en eraan. Na een tijdje in het huis rond gewandeld te hebben vraagt hij toch eens aan zijn collega: Manman, hoe heb jij dat voor elkaar gekregen. De Franse eerste minister glimlacht en neemt de kameroener mee naar een balkon. Zie je daar die autosnelweg? de kameroener knikte. Wel, die koste 20 miljard, maar ik heb ze gefactureerd aan 21 miljard... Vandaar. Na het officiële staatsbezoek keert de Kameroense eerste minister terug naar Kameroen, want daar woont hij nu eenmaal.

Na een half jaar is het de beurt aan de Franse premier om af te zakken naar Kameroen. Aangekomen bij de ambtswoning van de Kameroense premier weet hij niet wat hij ziet: Hij had al veel chique woningen gezien, maar dit tartte enkele vorm van fantasie. Het bestek was niet van zilver maar van massief goud, het huis was voorzien van een cinemacomplex met 6 zalen, meer dan dertig wagens in de garage, en ga zo maar door. Kortom: Met voorsprong de ‘chiqueste doening’ die hij in zijn leven gezien had. Na een tijdje vraagt hij toch aan zijn collega: “hoe heb jij dat voor mekaar gekregen, man” de Kameroense premier glimlacht en neemt de Fransman mee naar een in bladgoud verguld balkon, met een bar (inclusief barman en serveuse). Zie je daar die autosnelweg?

Nee....

hahaha! humor! Ik vind de mop best wel grappig.


Verder vinden Kameroeners bijna alles grappig. Daarnet was er bij mij op school nog een viering ter gelegenheid van de nationale feestdag. (die is morgen, 20 mei) De leerlingen deden enkele voorstellingen en nodigden af en toe iemand uit het publiek uit om mee te dansen. En het onvermijdelijke gebeurde: op een of ander playbacknummer van twee zwarte rappers (iets met the African dream) nodigde een van die twee mij uit om mee te dansen. Hilarisch moet dat geweest zijn! Ze gingen gewoon helemaal uit hun dak. Oké, ik heb niet de ‘skils’ van een echte Afrikaan als het op dansen aankomt, maar was ik echt zo slecht?


stage



mijn stage is bijna afgelopen en dat vind ik jammer. De examens zijn gemaakt en verbeterd. Het enige wat me nu nog rest is de rapporten invullen en afscheid nemen van de collega’s.


vertrek


Het vertrek komt veel te rap dichterbij. er rest mij slechts één week meer in Kameroen. Spijtig, ik zou echt nog eens drie maanden kunnen blijven. Ware het niet dat de grote vakantie voor de deur staat en dat ik dus niets te doen zou hebben.

Voilà, Wederom een redelijk kort bericht. Maar als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat er heel veel tijd kruipt in het typen van deze blog en ik heb het er een beetje mee gehad eigenlijk. Of in het algemeen Heesterts: “ ‘k hèt ghèt”

Met deze mooie woorden sluit ik af.

Groetjes uit Kameroen.

Wannes

maandag 9 mei 2011

Ondertussen in Afrika...

Vandaag is het zondag 8 mei (een gelukkige moederdag aan iedereen die ooit een kind heeft gebaard!) Ik zit in het cybercafé in Bafoussam. Ik heb net 5 minuten internet gehad en nu is het weer uitgevallen. Ik wacht nog tot mijn batterij leeg is, daarna vertrek ik terug naar Foumbot... Spijtig, de volgende keer dat ik op het internet zal kunnen is vrijdag. Dan zal ik dit berichtje waarschijnlijk posten.


stage
Mijn stagelessen zijn afgelopen en gedaan. De komende weken resten mij enkel nog de examens. van maandag tot donderdag iedere dag, de hele dag praktijk examens. (tussen de 69 en de 111 examens per dag. Dat wordt gezellig!) En daarna verbeteren! olé! 366 praktijkexamens, en de week daarna, 366 theorie-examens. In totaal goed voor 732 verbeteringen! Het leven van Afrikaanse leerkrachten is hard!


cadeautjes

Ondertussen komt het vertrek dichter en dichterbij. Gisteren ben ik begonnen met cadeautjes te kopen om mee te nemen naar België. De combinatie niet kunnen onderhandelen en blank zijn kan je veel geld kosten als je naar typisch toeristische trekpleisters gaat zoals de artisanale markt in Foumban. Ik heb vijf souvenirs gekocht en in totaal was ik 70 000 franc kwijt! Da’s iets meer dan 100 euro! Voor mij is dat al veel geld, wat een fortuin is dat niet voor die verkopers daar. Simon, de broer van tonton Alex was bij mij en ik dacht dat hij er wel voor zou zorgen dat ik een juiste prijs zou betalen. Hij heeft inderdaad wel afgeboden (van 90 000 naar 70 000), maar ik had niet de indruk dat hij deed wat moest om die prijs nog naar beneden te krijgen. Bon, in ieder geval, die cadeaus heb ik nu, ik zal waarschijnlijk wel nog eens moeten terugkeren naar Foumban, want na die 70 000 betaald te hebben was mijn geld zo goed als op!


schilderen

Charlotte heeft verf gekocht, daarmee hebben we haar stageschool een beetje kleur gegeven. Vorig jaar hebben Els en Claire, onze voorgangers van de HUB, aan de buitenkant de werelddelen geschilderd. en ook ‘bienvenue a l’ école CEBEC de Baigom’. Nu hebben wij de binnenkant van de klassen onder handen genomen, boven het bord van verschillende klassen hebben we het alfabet geschilderd. Ik de drukletters, Charlotte de schrijfletters, ik heb nu eenmaal niet zo’n vaste hand en geduld als het op schilderen aankomt. Het is ook nog gepland om een kaart van Kameroen achteraan in een klas te schilderen, en een tekening van een kindje aan het bord. Maar dat doet voor Maurice, een collega van Charlotte. Want dat gebeurt met de vrije hand, niet met een overhitprojector ofzo.

Bon, dit is mijn kortste berichtje tot nog toe, gewoon omdat er de laatste tijd niet zoveel gebeurt is, of misschien omdat ik alles hier heel normaal begin te worden en dat ik van niet veel dingen meer opkijk.

Tot binnen een paar weken!

Groetjes uit Afrika
Wams Ghoso

Ondertussen in Afrika...

Vandaag is het zondag 8 mei (een gelukkige moederdag aan iedereen die ooit een kind heeft gebaard!) Ik zit in het cybercafé in Bafoussam. Ik heb net 5 minuten internet gehad en nu is het weer uitgevallen. Ik wacht nog tot mijn batterij leeg is, daarna vertrek ik terug naar Foumbot... Spijtig, de volgende keer dat ik op het internet zal kunnen is vrijdag. Dan zal ik dit berichtje waarschijnlijk posten.


stage
Mijn stagelessen zijn afgelopen en gedaan. De komende weken resten mij enkel nog de examens. van maandag tot donderdag iedere dag, de hele dag praktijk examens. (tussen de 69 en de 111 examens per dag. Dat wordt gezellig!) En daarna verbeteren! olé! 366 praktijkexamens, en de week daarna, 366 theorie-examens. In totaal goed voor 732 verbeteringen! Het leven van Afrikaanse leerkrachten is hard!


cadeautjes

Ondertussen komt het vertrek dichter en dichterbij. Gisteren ben ik begonnen met cadeautjes te kopen om mee te nemen naar België. De combinatie niet kunnen onderhandelen en blank zijn kan je veel geld kosten als je naar typisch toeristische trekpleisters gaat zoals de artisanale markt in Foumban. Ik heb vijf souvenirs gekocht en in totaal was ik 70 000 franc kwijt! Da’s iets meer dan 100 euro! Voor mij is dat al veel geld, wat een fortuin is dat niet voor die verkopers daar. Simon, de broer van tonton Alex was bij mij en ik dacht dat hij er wel voor zou zorgen dat ik een juiste prijs zou betalen. Hij heeft inderdaad wel afgeboden (van 90 000 naar 70 000), maar ik had niet de indruk dat hij deed wat moest om die prijs nog naar beneden te krijgen. Bon, in ieder geval, die cadeaus heb ik nu, ik zal waarschijnlijk wel nog eens moeten terugkeren naar Foumban, want na die 70 000 betaald te hebben was mijn geld zo goed als op!


schilderen

Charlotte heeft verf gekocht, daarmee hebben we haar stageschool een beetje kleur gegeven. Vorig jaar hebben Els en Claire, onze voorgangers van de HUB, aan de buitenkant de werelddelen geschilderd. en ook ‘bienvenue a l’ école CEBEC de Baigom’. Nu hebben wij de binnenkant van de klassen onder handen genomen, boven het bord van verschillende klassen hebben we het alfabet geschilderd. Ik de drukletters, Charlotte de schrijfletters, ik heb nu eenmaal niet zo’n vaste hand en geduld als het op schilderen aankomt. Het is ook nog gepland om een kaart van Kameroen achteraan in een klas te schilderen, en een tekening van een kindje aan het bord. Maar dat doet voor Maurice, een collega van Charlotte. Want dat gebeurt met de vrije hand, niet met een overhitprojector ofzo.

Bon, dit is mijn kortste berichtje tot nog toe, gewoon omdat er de laatste tijd niet zoveel gebeurt is, of misschien omdat ik alles hier heel normaal begin te worden en dat ik van niet veel dingen meer opkijk.

Tot binnen een paar weken!

Groetjes uit Afrika
Wams Ghoso

dinsdag 3 mei 2011

De biecht

Ik beken! Het heeft geen zin om te ontkennen, zo’n dingen komen toch altijd uit! Ik heb heineken gedronken! Maar dat is niet alles: het was uit blik.. en het was een halve liter... en hij was warm.

Zo, dat moest er even uit. Voor de rest alleen maar vrolijk en positieve dingen beleefd. Ochja, en ook veel gewacht natuurlijk.

stage

Vorige week, op een vrij uur, tussen twee lessen door had ik het fantastische plan om een computer die ik in maart als ‘kapot’ had bestempeld te proberen terug aan de praat te krijgen. Wat zou het handig zijn moest er nog een zesde computer zijn: ideaal voor de examens! Zo gaat alles wat vlotter vooruit. Na een half uur prutsen en sleutelen, vraag me niet hoe ik het gedaan heb, kreeg ik die bewuste computer terug aan de praat! Hoezee! Wannes 1, computers 0. Hij werkte en bleef werken maar optimaal was het toch niet. Zo sloot hij af en toe een programma af zonder dat ik het vroeg. Toen kwam het geweldige idee om de computer eens de defragmenteren. En terwijl ik toch bezig was, bij de andere computers zou het ook geen kwaad kunnen. Allemaal! Hup! Grote kuis! In één van mijn vorige berichten kon je lezen dat er drie computers waren die altijd werkten en twee computers werken als ze er zin in hebben. Nu, bij één computer had het defragmenteren tot gevolg dat hij altijd werkte. Ik heb hem wel vijf keer aan – en uitgezet. Dat probleem was mooi opgelost. Wannes 2, computers 0. Maar hoogmoed komt altijd ten val, hoe haalde ik het in mijn hoofd dat ik zes computers tot mijn beschikking zou hebben? Toen ik de andere ‘slechte’ computer probeerde aan te zetten. Weigerde hij gewoon. Niets meer aan te doen. Wannes 2, computers 1. Ook de ‘vermaakte computer had geen deugd gehad van zijn defragmentatie. Ook hij weigerde nog ook maar iets te doen! Wannes 2, computers 2.

Het moeilijke met computers in Afrika is dat ze elektriciteit nodig hebben. Zoals overal ter werel overigens. Maar in Afrika is die elektriciteit er niet altijd. Zo is het vorige week geregeld eens gebeurd dat te midden een les de elektriciteit uitvalt. het enige wat je dan kan doen is wachten. Soms duurt dat een halve minuut, soms 10, soms een volledig lesuur en andere keren (zoals vrijdag) een hele namiddag. Spijtig, maar helaas. Daar kan je nu eens niets aan doen. Ik hoop dat die elektriciteitspannes een beetje uitblijven tijdens de examenperiode. Gelukkig geef ik een theoretisch en een praktijkexamen. Moest het zo zijn dat er leerlingen zijn die om praktische redenen geen examen kunnen maken, kan ik nog altijd terugvallen op het theoretisch gedeelte.

de vele vakantiedagen

Net zoals in België, hebben ze hier in Kameroen veel vakantiedagen om de een of andere reden: zo was er goede vrijdag (ik denk toch dat het dat was, in het Frans: vendredi Saint) op 23 april. Gisteren, maandag 2 mei was er ook geen school omdat de eerste mei (jour du travail) op een zondag viel, en dan geven ze de vakantiedag een dag later. 20 en 21 zijn ook vakantiedagen wegens de nationale feestdag. Fantastisch toch!

trouwfeest

Zaterdag ben ik met Charlotte naar Foumban geweest voor een trouwfeest. émanuelle, de neef van tontont Alex trouwde met Hortense. Allemaal leuk, maar ik ken die mensen helemaal niet. Maar dat bleek dus helemaal geen probleem te zijn. Het trouwfeest verliep op z’n Afrikaans, lees: ‘veel wachten’. Het ging ongeveer zo:

Normaal moest ik rond 8 uur een taxi nemen naar Foumban, samen met Junior, met de auto Charlotte ophalen in Baigom, dat ligt toch op de baan, en daarna naar het gemeentehuis in Foumban, zodat we daar rond 9u zouden toekomen.. Toen ik opstand stond tonton Alex opeens voor mijn neus, die moest normaal al in Foumban zijn om een of andere reden die ik niet goed verstand. Maar hij was speciaal terug gekeerd om ons te komen halen. Dank u wel, tonton Alex! Alleen moest hij zich nog kleden, en wassen enzo. Geen probleem is wacht wel.

Uiteindelijk was het plan dat we om kwart voor tien vertrokken, en zijn we toegekomen in het gemeentehuis rond 11u. Geen probleem. Het koppel was er toch nog niet. We nemen plaats in de zaal. Wachten op het trouwend koppel. Opeens ging iedereen recht staan. Daar waren ze, gekleed zoals in de films, hij een zwarte smoking, zij een wil trouwkleed met veel franjes, krulletjes, stoffen bloemen en een veel te lange sluier, een beetje zoals de cape van een of andere goedgeklede superheld. Het koppel ging vooraan zitten op 2 plastieken tuinstoelen. We wachtten blijkbaar nog op iets, maar het ontging me een beetje op wat we wachtten. Toen werden er vooraan nog twee stoelen bijgezet, en dan nog eens 4. Uiteindelijk zaten na een tijdje 4 koppels vooraan, klaar om getrouwd te worden door de burgemeester.

(even tussendoor, ik verwacht altijd een man bij het woord ‘burgemeester’, maar dit keer was het dus een vrouw. En ze had ook zo’n gekleurd lint rond haar buik, zoals de burgemeester in Samson en Gert. Alleen was het niet zwart, geel en rood , maar groen, rood en geel. Met een gele ster op de rode band, zoals de Kameroense vlag. Ik vind die Kameroense vlag toch veel mooier dan de Belgische. Niet dat ik iets tegen die Belgische vlag heb, maar ze lijkt me zo triestig. Allemaal door die zwarte band. Misschien moeten we die toch eens vervangen door een appelblauwzeegroene of een blauwe, ik zeg maar iets. Maar goed, genoeg afgedwaald.)

De koppels werden aan het publiek voorgesteld: namen, achternamen, zoon en dochter van blablabla, en dan, iets wat ik om een of andere reden niet had verwacht: Dit koppel kiest voor een monogaam/polygaam huwelijk. ‘Ons’ koppel was het enige monogame koppel die trouwde die dag. En waarschijnlijk ben ik nu behoorlijk subjectief, maar ons koppel zag er wel een best gekleed uit. (die bruidsjurk was echt overdreven chique) en ook wel het gelukkigst. Wetende dat je straks thuiskomt en dat je de enige vrouw zal zijn waarmee je man getrouwd is, is volgens mij leuker dan thuiskomen en vuil bekeken worden door de eerste paar vrouwen van je man. Maar alweer: ik ben wat subjectief.

Na de plechtigheid gingen maakten reden we mee met een stoet die bestond uit, auto’s en moto’s. Heel de stad moest weten dat er vandaag iemand getrouwd was. Na deze korte, maar krachtige toer door de stad, stopten we bij de kerk. Alwaar we... Wachtten. niet op het bruidspaar, want die waren er al, maar op het volk, die op een of andere manier verdwenen waren. Dan zijn we maar naar de ouderlijke thuis gegaan van tontont Alex, waar we frieten met ei kregen (frieten zijn hier gefrituurde plantains, bakbananen) Toen we terugkeerden naar de kerk, was de mis al begonnen. Geen nood, een mis duurt hier minstens twee uur. En ik ben al een paar keer mee geweest naar de mis, na een tijdje heb je dat wel gezien, zo’n mis. We werden als echt belangrijke personen binnengeleid langs de zijkant van de kerk om vooraan te kunnen gaan zitten, zoals belangrijke mensen wel doen in Kameroen.

Na de kerk gingen we, na een paar tradities en rituelen, eten. Maar niet nadat we eerst wat gewacht hadden. Een van die tradities is zingen, er werd constant gezongen. Best wel mooi! Een ander ritueel waas het schenken van een bananenboom. Als deze boom zou sterven, dan zou dat weinig goeds voorspellen voor het koppel, ze zouden weinig of geen kinderen krijgen. Als de boom daarentegen blijft leven en veel bananen geeft, dan wil dit zeggen dat het koppel veel en gezonde kinderen zal krijgen. Ik hoop maar dat de boom blijft leven.

Na het eten (ondertussen was het al donker) gingen we naar een hotel. Alwaar we een uur of drie wachtten op het volk en het koppel. In het hotel hebben we nog eens gegeten. en gewacht. Daarna werden de cadeaus gegeven. En daarna gingen we dansen. Het leuke is dat ze muziek van eigen bodem spelen! Geen stomme amerikaans r&b- hitjes, maar echt Bamounse hits! Al zeggen ze allemaal dat ik goed kan dansen, ik weet dat het niet zo is. Bamoun dansen is echt wel iets speciaals. Veel schudden met billen, poep en benen. De armen en borst zijn praktisch werkloos.

Rond een uur of vier gingen we uiteindelijk slapen.

feest van de arbeid

het trouwfeest was nog niet helemaal verteerd, of er was weeral een reden tot feesten. De baas van mama Riki gaf een feest voor zijn personeel, vanwege feest van de arbeid. Allemaal goed en wel. Ware het niet dat dat feest verdacht veel op het trouwfeest in het hotel leek. Precies dezelfde muziek en precies dezelfde manier van dansen, En daarbij nog eens moe zijn van het voorgaande feestje. Het leven in Kameroen is lastig! Ik vond die Afrikaanse dansen wel charmevol, voor een uurtje, of misschien zelfs twee of drie, maar daarna kreeg ik toch behoorlijk veel zin in een stevige ‘kijk-eens-hoe-goed-ik-luchtgitaar-kan-spelen-muziek’. Of klink ik nu als een verwaande blanke man die geen belangstelling toont voor de Afrikaanse cultuur?

aftellen

Het aftellen is begonnen! Het is nu dinsdag. Vrijdag (nog 3 keer slapen) resten mij precies nog 3 weken in kameroen! Waw! Het gaat echt rap. Maar mijn gevoel is wel dubbel: langs de ene kant wil ik nog niet weg, want ik heb het hier wel naar mijn zin. Maar langs de andere kant heb ik wel zin in de zomer: terrasjes doen, kamp, kamp voorbereiden, festivals,... In ieder geval. Als ik hier weg ben, zal ik het hier toch wel missen. Ik wil zeker nog eens terugkomen!

Zo, tot zover mijn Kameroense up-date!

Afrikaanse groetjes

Wannes!