Ik beken! Het heeft geen zin om te ontkennen, zo’n dingen komen toch altijd uit! Ik heb heineken gedronken! Maar dat is niet alles: het was uit blik.. en het was een halve liter... en hij was warm.
Zo, dat moest er even uit. Voor de rest alleen maar vrolijk en positieve dingen beleefd. Ochja, en ook veel gewacht natuurlijk.
stage
Vorige week, op een vrij uur, tussen twee lessen door had ik het fantastische plan om een computer die ik in maart als ‘kapot’ had bestempeld te proberen terug aan de praat te krijgen. Wat zou het handig zijn moest er nog een zesde computer zijn: ideaal voor de examens! Zo gaat alles wat vlotter vooruit. Na een half uur prutsen en sleutelen, vraag me niet hoe ik het gedaan heb, kreeg ik die bewuste computer terug aan de praat! Hoezee! Wannes 1, computers 0. Hij werkte en bleef werken maar optimaal was het toch niet. Zo sloot hij af en toe een programma af zonder dat ik het vroeg. Toen kwam het geweldige idee om de computer eens de defragmenteren. En terwijl ik toch bezig was, bij de andere computers zou het ook geen kwaad kunnen. Allemaal! Hup! Grote kuis! In één van mijn vorige berichten kon je lezen dat er drie computers waren die altijd werkten en twee computers werken als ze er zin in hebben. Nu, bij één computer had het defragmenteren tot gevolg dat hij altijd werkte. Ik heb hem wel vijf keer aan – en uitgezet. Dat probleem was mooi opgelost. Wannes 2, computers 0. Maar hoogmoed komt altijd ten val, hoe haalde ik het in mijn hoofd dat ik zes computers tot mijn beschikking zou hebben? Toen ik de andere ‘slechte’ computer probeerde aan te zetten. Weigerde hij gewoon. Niets meer aan te doen. Wannes 2, computers 1. Ook de ‘vermaakte computer had geen deugd gehad van zijn defragmentatie. Ook hij weigerde nog ook maar iets te doen! Wannes 2, computers 2.
Het moeilijke met computers in Afrika is dat ze elektriciteit nodig hebben. Zoals overal ter werel overigens. Maar in Afrika is die elektriciteit er niet altijd. Zo is het vorige week geregeld eens gebeurd dat te midden een les de elektriciteit uitvalt. het enige wat je dan kan doen is wachten. Soms duurt dat een halve minuut, soms 10, soms een volledig lesuur en andere keren (zoals vrijdag) een hele namiddag. Spijtig, maar helaas. Daar kan je nu eens niets aan doen. Ik hoop dat die elektriciteitspannes een beetje uitblijven tijdens de examenperiode. Gelukkig geef ik een theoretisch en een praktijkexamen. Moest het zo zijn dat er leerlingen zijn die om praktische redenen geen examen kunnen maken, kan ik nog altijd terugvallen op het theoretisch gedeelte.
de vele vakantiedagen
Net zoals in België, hebben ze hier in Kameroen veel vakantiedagen om de een of andere reden: zo was er goede vrijdag (ik denk toch dat het dat was, in het Frans: vendredi Saint) op 23 april. Gisteren, maandag 2 mei was er ook geen school omdat de eerste mei (jour du travail) op een zondag viel, en dan geven ze de vakantiedag een dag later. 20 en 21 zijn ook vakantiedagen wegens de nationale feestdag. Fantastisch toch!
trouwfeest
Zaterdag ben ik met Charlotte naar Foumban geweest voor een trouwfeest. émanuelle, de neef van tontont Alex trouwde met Hortense. Allemaal leuk, maar ik ken die mensen helemaal niet. Maar dat bleek dus helemaal geen probleem te zijn. Het trouwfeest verliep op z’n Afrikaans, lees: ‘veel wachten’. Het ging ongeveer zo:
Normaal moest ik rond 8 uur een taxi nemen naar Foumban, samen met Junior, met de auto Charlotte ophalen in Baigom, dat ligt toch op de baan, en daarna naar het gemeentehuis in Foumban, zodat we daar rond 9u zouden toekomen.. Toen ik opstand stond tonton Alex opeens voor mijn neus, die moest normaal al in Foumban zijn om een of andere reden die ik niet goed verstand. Maar hij was speciaal terug gekeerd om ons te komen halen. Dank u wel, tonton Alex! Alleen moest hij zich nog kleden, en wassen enzo. Geen probleem is wacht wel.
Uiteindelijk was het plan dat we om kwart voor tien vertrokken, en zijn we toegekomen in het gemeentehuis rond 11u. Geen probleem. Het koppel was er toch nog niet. We nemen plaats in de zaal. Wachten op het trouwend koppel. Opeens ging iedereen recht staan. Daar waren ze, gekleed zoals in de films, hij een zwarte smoking, zij een wil trouwkleed met veel franjes, krulletjes, stoffen bloemen en een veel te lange sluier, een beetje zoals de cape van een of andere goedgeklede superheld. Het koppel ging vooraan zitten op 2 plastieken tuinstoelen. We wachtten blijkbaar nog op iets, maar het ontging me een beetje op wat we wachtten. Toen werden er vooraan nog twee stoelen bijgezet, en dan nog eens 4. Uiteindelijk zaten na een tijdje 4 koppels vooraan, klaar om getrouwd te worden door de burgemeester.
(even tussendoor, ik verwacht altijd een man bij het woord ‘burgemeester’, maar dit keer was het dus een vrouw. En ze had ook zo’n gekleurd lint rond haar buik, zoals de burgemeester in Samson en Gert. Alleen was het niet zwart, geel en rood , maar groen, rood en geel. Met een gele ster op de rode band, zoals de Kameroense vlag. Ik vind die Kameroense vlag toch veel mooier dan de Belgische. Niet dat ik iets tegen die Belgische vlag heb, maar ze lijkt me zo triestig. Allemaal door die zwarte band. Misschien moeten we die toch eens vervangen door een appelblauwzeegroene of een blauwe, ik zeg maar iets. Maar goed, genoeg afgedwaald.)
De koppels werden aan het publiek voorgesteld: namen, achternamen, zoon en dochter van blablabla, en dan, iets wat ik om een of andere reden niet had verwacht: Dit koppel kiest voor een monogaam/polygaam huwelijk. ‘Ons’ koppel was het enige monogame koppel die trouwde die dag. En waarschijnlijk ben ik nu behoorlijk subjectief, maar ons koppel zag er wel een best gekleed uit. (die bruidsjurk was echt overdreven chique) en ook wel het gelukkigst. Wetende dat je straks thuiskomt en dat je de enige vrouw zal zijn waarmee je man getrouwd is, is volgens mij leuker dan thuiskomen en vuil bekeken worden door de eerste paar vrouwen van je man. Maar alweer: ik ben wat subjectief.
Na de plechtigheid gingen maakten reden we mee met een stoet die bestond uit, auto’s en moto’s. Heel de stad moest weten dat er vandaag iemand getrouwd was. Na deze korte, maar krachtige toer door de stad, stopten we bij de kerk. Alwaar we... Wachtten. niet op het bruidspaar, want die waren er al, maar op het volk, die op een of andere manier verdwenen waren. Dan zijn we maar naar de ouderlijke thuis gegaan van tontont Alex, waar we frieten met ei kregen (frieten zijn hier gefrituurde plantains, bakbananen) Toen we terugkeerden naar de kerk, was de mis al begonnen. Geen nood, een mis duurt hier minstens twee uur. En ik ben al een paar keer mee geweest naar de mis, na een tijdje heb je dat wel gezien, zo’n mis. We werden als echt belangrijke personen binnengeleid langs de zijkant van de kerk om vooraan te kunnen gaan zitten, zoals belangrijke mensen wel doen in Kameroen.
Na de kerk gingen we, na een paar tradities en rituelen, eten. Maar niet nadat we eerst wat gewacht hadden. Een van die tradities is zingen, er werd constant gezongen. Best wel mooi! Een ander ritueel waas het schenken van een bananenboom. Als deze boom zou sterven, dan zou dat weinig goeds voorspellen voor het koppel, ze zouden weinig of geen kinderen krijgen. Als de boom daarentegen blijft leven en veel bananen geeft, dan wil dit zeggen dat het koppel veel en gezonde kinderen zal krijgen. Ik hoop maar dat de boom blijft leven.
Na het eten (ondertussen was het al donker) gingen we naar een hotel. Alwaar we een uur of drie wachtten op het volk en het koppel. In het hotel hebben we nog eens gegeten. en gewacht. Daarna werden de cadeaus gegeven. En daarna gingen we dansen. Het leuke is dat ze muziek van eigen bodem spelen! Geen stomme amerikaans r&b- hitjes, maar echt Bamounse hits! Al zeggen ze allemaal dat ik goed kan dansen, ik weet dat het niet zo is. Bamoun dansen is echt wel iets speciaals. Veel schudden met billen, poep en benen. De armen en borst zijn praktisch werkloos.
Rond een uur of vier gingen we uiteindelijk slapen.
feest van de arbeid
het trouwfeest was nog niet helemaal verteerd, of er was weeral een reden tot feesten. De baas van mama Riki gaf een feest voor zijn personeel, vanwege feest van de arbeid. Allemaal goed en wel. Ware het niet dat dat feest verdacht veel op het trouwfeest in het hotel leek. Precies dezelfde muziek en precies dezelfde manier van dansen, En daarbij nog eens moe zijn van het voorgaande feestje. Het leven in Kameroen is lastig! Ik vond die Afrikaanse dansen wel charmevol, voor een uurtje, of misschien zelfs twee of drie, maar daarna kreeg ik toch behoorlijk veel zin in een stevige ‘kijk-eens-hoe-goed-ik-luchtgitaar-kan-spelen-muziek’. Of klink ik nu als een verwaande blanke man die geen belangstelling toont voor de Afrikaanse cultuur?
aftellen
Het aftellen is begonnen! Het is nu dinsdag. Vrijdag (nog 3 keer slapen) resten mij precies nog 3 weken in kameroen! Waw! Het gaat echt rap. Maar mijn gevoel is wel dubbel: langs de ene kant wil ik nog niet weg, want ik heb het hier wel naar mijn zin. Maar langs de andere kant heb ik wel zin in de zomer: terrasjes doen, kamp, kamp voorbereiden, festivals,... In ieder geval. Als ik hier weg ben, zal ik het hier toch wel missen. Ik wil zeker nog eens terugkomen!
Zo, tot zover mijn Kameroense up-date!
Afrikaanse groetjes
Wannes!
