Mashéshou!

Dat is zoveel als 'bonjour' in het Bamoun, de plaatselijke taal hier.

Ondertussen ben ik bijna een maand in Kameroen, en ik kan je zeggen dat alles zo wat in zijn plooi begint te vallen... de stage, mijn gastgezin, de manier van leven hier. Al zijn er wel dingen die ik zo een beetje begin te missen: ik heb nu gigantisch veel zin in frietjes van’t Pleintje, daar mag en grote brochet bij, een potje pikante saus en een Bickey als Dessert. Ik heb ook heel veel zin in de zomervakantie! Waarschijnlijk komt dat door het weer hier, het is wel warm, maar aangenaam warm. ’t Is niet dat ik hier rondspartel als een vis of het droge om maar wat schaduw te vinden om af te koelen.

de stage

Mijn lessen informatica hebben me al veel gefrustreerd. Ik heb het niveau wat verkeerd ingeschat, het is niet 0, maar – 10 ofzo. vb: veel leerlingen kennen het verschil niet tussen links en rechts. Dat maakt het heel moeilijk om te leren werken met een computer natuurlijk. (een linkermuisklik wordt een rechtermuisklik en dan klikken ze nog weer ergens op waar ze niet moeten op klikken, 'verwijderen' bijvoorbeeld.)

Het is ook stom dat iedere klas van ongeveer hetzelfde niveau vertrek: dat wil zeggen dat ik 21 keer per week ongeveer dezelfde les moet geven. (ik heb de klassen verdeeld in 21 groepen) Ik heb geen beamer waar ik kan tonen waar ze moeten klikken (wat is klikken, meneer? Links of rechts, meneer? 1 of 2 keer, meneer?) dus moet ik dat aan iedere computer afzonderlijk tonen. (21 x 5= 105 keer hetzelfde zeggen) Neem daar nog eens bij dat het absolute beginners zijn en dat je alles minstens twee keer moet zeggen/tonen. Dat maakt dat ik per week meer dan 200 keer hetzelfde zeg. En dat is echt wel een beetje te veel! die eerst 50 keren lukt dat nog. Maar daarna werkt het wat frustrerend.

Daar komt nog eens bij dat het informaticalokaaltje een soort toeristisch trekpleister is voor de leerlingen. ‘Laat ons eens kijken hoe anderen met een computer werken.’ En dan een beetje woorden door het raam roepen, die de leerkracht niet verstaat, altijd grappig. En als hij ons wegstuurt, dan blijven we gewoon staan. haha! We blijven zolang staan tot we zelf ook binnen mogen en met de computer werken.

Voor de rest is het ook een beetje de leeftijd die me soms wat stoort. Het zijn stuk voor stuk pubers eersteklas! Zo zijn er bijvoorbeeld al een paar geweest, die eigenlijk in een andere les moeten zitten, en die bij de groep van informatica gaan staan. Als ik een nummer afroep om binnen te gaan en ze zien dat er niemand antwoordt, roepen ze vlug dat zij die nummer zijn. Dat zorgt voor frustraties, niet alleen bij mij, maar ook bij medeleerlingen. Er wordt behoorlijk wat ruzie gemaakt om binnen te geraken in de les informatica. Op zich is dat ergens wel een compliment, maar leuk is het niet, want dat zorgt voor een hoop vertragingen, en er is al zo weinig tijd.

Dat lijken nu misschien een beetje veel frustraties bijeen, en als ik dit nalees klinkt het ook erger dan het eigenlijk is. Dus maak je vooral geen zorgen!

Er zijn ook al veel leerlingen van oudere klassen komen vragen waarom ik geen les geef aan hun klas, en of ik ze het niet wil leren. Maar daar heb ik gewoonweg gaan tijd voor.

weekenduitstapjes

Tot nu toe hebben we ons in het weekend altijd goed kunnen bezighouden. Zaterdag zijn we naar Dschang geweest. Een stad op 1u30 - 2u van Foumbot. Daar hebben we een waterval bezocht (waar bijna geen water viel, want nu is het droog seizoen) en een gesloten theeplantage (na een half uur - drie kwartier op een weg rijden die valt te vergelijken met een breed bospad inclusief stenen en rotsen, hebben we de velden gezien, meer niet want we waren dus te laat, ze waren gesloten) om af te sluiten hebben we de universiteit van Dschang bezocht! Echt de moeite waard! De universiteit is echt een stad in een stad! niet alleen leslokaalblokken en studentenkamers, maar een een bar, zwembad, (proef?)velden, een vakantieparkje,... Het was echt alsof we een andere wereld binnenreden. Het kon perfect de set van 1 of andere american-highschoolfilm zijn! Echt een wereld van verschil met vb Foumbot, waar ik woon.

muziek

Ondertussen ben ik ook eens begonnen met mijn iTunesbibliotheek wat te kuisen, op zoek te gaan naar nieuwe ontdekkingen tussen de duizenden liedjes die ik heb staan. Een hele hoop heb ik nog niet eens beluisterd, dus ben ik maar begonnen met alle afrekeningcd’s eens te beluisteren.

kleine quiz-vraag tussendoor: op welke afrekeningcd staat zowel ‘creep’ van Radiohead als ‘Killing in the name’ van Rage against the machine, je mag er 2 edities naast zitten, wie me het eerst laat weten met een berichtje op 00237 98 60 96 98 krijgt een kapotte slipper ter waar de van 5 000 franc CFA!!! :-)

festival

Liefhebbers van de festivalsfeer kan ik ten zeerste aanraden om naar hier te komen! Je hebt hier zon, stof, veel volk, zuiderse winkeltjes, afval in de graskant en op straat (een beetje overal eigenlijk), bars. Het enige wat nog te kort is zijn de standjes voor drankbonnetjes en een podium met een groep die optreed, voor de rest is er eigenlijk amper een verschil.

Voilà, voorlopig ben ik uitverteld! Tot de volgende keer maar weer!

Jullie Afrikaan-voor-even

Wannes

Omdat jullie er niet genoeg van kunnen krijgen...

Dag allemaal,

Vandaag is het dinsdag 15 maart, ongeveer 11u20, en ik zit thuis in de woonkamer van mijn gastgezin.

Sinds zondag is er niet zoveel gebeurd, maar ik denk nog aan een paar dingen die ik kwijt wil, vandaar dit nieuwe berichtje.

De was

Kleren wassen is echt een enorm werk: Vorige week zondag (6 maart) heb ik voor de eerste keer zelf mijn kleren gewassen met de hand. Het gaat ongeveer zo:

- Doe al je kleren in een grote kuip.

- Ga water halen aan het kraantje 200 meter verderop.

- Giet je kuip vol zodat al je kleren doorweekt zijn.

- Voeg waspoeder toe.

- Draai je kleren rond en rond, zodat het waspoeder goed wordt verspreid.

- Zorg ervoor dat alles goed schuimt.

- Neem een kledingstuk, zeep het goed in.

- Nu moet je goed frotten (in het Frans: Frotter) Als ik het goed begrijp moet je de stof stof dubbel plooien en over elkaar wrijven.

- Wring het kledingstuk goed uit en leg het in een emmer water om te spoelen

- Wring het kledingstuk nogmaals goed uit en hang het aan de wasdraad om te drogen.

- herhaal dit tot al je kleren gewassen zijn.

Tijdens het frotten heb ik letterlijk het vel op mijn linkerpols gewoon weg gefrot. Wat achterbleef was een pols zo rood als een tomaat waaruit zo wat vocht kwam. Het klinkt erger dan het eigenlijk was, maar het heeft toch een week geduurd tot ik weer gewoon vel had op mijn linkerpols. Toen mama Riki dat zag heeft ze maar een borsteltje gegeven om mijn kleren te wassen. Bedankt, mama Riki!

post

Als jullie me een plezier willen doen: aarzel dan zeker niet om wat lectuur op te sturen! Ik zeg maar iets: een boek, wat oude P- magazines, een brief,etc. Want ik heb nu en dan zo wat vrije tijd waarin ik niet goed weet wat te doen. Natuurlijk heb ik wel mijn werk met mijn lessen voor te bereiden, taken maken, deze blog bijhouden, mailtjes sturen enzoverder, maar dat dekt niet de hele lading, vandaar...

stage

Gisteren heb ik mijn eerste praktijklessen informatica gegeven. Aangezien ik nu 4 uur per klas heb en slechts 5 computers, heb ik de klassen opgesplitst in 4. Zo kom ik per uur aan ongeveer 25 leerlingen. Dat is 5 per computer. Het is niet ideaal, maar als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.

Het was reeds mijn tweede les aan die klas: in de eerste heb ik wat theorie gegeven over de computer en hoe die te installeren. Gisteren wilde ik dan de daad bij het woord voeren en de leerlingen effectief een computer laten installeren. Dat was toch even een foute keuze geweest. Na het derde uur werkten nog maar 2 van de 5 computers. Oeps. Gelukkig heb ik alles kunnen oplossen en werken ze nu weer alle vijf. ’t is te zeggen: 3 werken er heel goed en zijn zelfs heel erg snel. 2 andere, oudere modellen werken wanneer ze er zin in hebben, maar dat was ook al zo, voor de eerste praktijkles informatica. Oef!

Wat me wel een beetje stoort, is de geur in het informaticalokaaltje: Om te beginnen is het lokaaltje absoluut niet groot: Te vergelijken met een half van het leidingsheem, de grootte van Jonas bureau, de keuken bij ons thuis. Zo groot dus ongeveer. Als je daar met 25 leerlingen + jezelf inzit, dan ruikt alles nogal naar adem, en onfrisse lucht. Dat het raam en de deur openstaan helpt waarschijnlijk wel een beetje, maar daar merk je weinig van. Neem er dan nog eens bij dat het behoorlijk warm is, en dat niet alleen ik, maar ook de leerlingen zweten. Daar komt nog eens bij dat het informaticalokaal vlakbij (eigenlijk tussen) de WC’s zijn, als de wind verkeerd zit, ruikt het daar ook behoorlijk naar... WC-geuren, laat ons zeggen.

Vandaag heb ik het installeren van een computer achterwege gelaten en direct begonnen met klikken, dubbel klikken ,slepen, mijn documenten, enz.. Dat ging al veel vlotter en beter. Misschien ook omdat de leerlingen een stuk ouder waren, en met wat minder (een goeie 17) De oudere leerlingen gaan ook veel rapper vooruit dan de jongere. Ze leren sneller en zijn ook gewoon veel rustiger, waardoor het rapper vooruit gaat. Vandaag heb ik in 1 les gezien, wat ik voorzien had voor twee lessen. Daar ben ik blij om.

Voilà, nu ben je weer mee met de laatste nieuwtjes hier in Kameroen.

à la prochaine!

Wannes

ondertussen in Afrika...

Dag iedereen.

Ik schrijf dit bericht op zondagavond 13 maart, ik weet niet precies wanneer ik het zal kunnen posten, ik hoop dat ik dinsdag in Bafoussam geraak, waar er enkele internetcafés zijn.

foto’s

Voor de nieuwsgierigen onder jullie: ik zal jullie moeten teleurstellen: het internet gaat hier zo verschrikkelijk traag dat foto’s uploaden (zowel op Picasa als op Facebook) eeuwen in beslag zou nemen, daarom laat ik het maar zo. Misschien is het een goed idee om ergens na de eindexamens een foto avond te houden in de chiro met enkele graantjeswaters, ik kijk er al naar uit.

kinderen

In mijn ogen hebben de mensen hier een rare manier om met kinderen om te gaan. De ene moment schelden ze hun de huid vol op sleuren ze eraan alsof het een ezel is, en de andere moment kunnen ze geen nee zeggen en laten ze alles toe... Bijvoorbeeld monsieur Faupat (de vader van het gastgezin van Charlotte): Zijn twee jaar oude zoon kan werkelijk alles krijgen door gewoon even een pruillipje op te zetten en wat jammerlijk te klagen. Langs de andere kant krijgt hij soms wat lappen als hij zich niet gedraagt zoals zijn vader wilt dat hij zich gedraagt. Heel bizar.

Verder heb ik ook de indruk dat kinderen hier (net zoals de vrouwen) heel veel werken. Zowel in het huishouden (vooral kuisen en jongere kinderen wassen) als op het veld (bijna iedereen heeft hier een serieuze moestuin te verbouwen).

Ondanks het feit dat ze serieus wat werk verzetten krijgen de kinderen hier nu en dan eens een draai rond hun oren. Met een hoop gehuil als gevolg. Daarnet nog kreeg Junior, mijn ‘broertje’ een pak rammel voor een reden die ik niet helemaal begreep. Gelukkig kreeg hij dat op zijn poep, en niet in het gezicht. Alhoewel ik vond dat zijn moeder nogal doorsloeg.

vuil

Het is hier gigantisch stoffig. Het is onmogelijk je hier proper te houden. Als ik me ’s morgens was, ben ik een half uur later gegarandeerd weer vuil. Meng dat stof op mijn huid met het nodige zweet, zonnecrème en antimuggenmelk en je krijgt een lekker plakkerig gevoel! Heerlijk!

uitstapjes

Dit weekend zat barstensvol uitstapjes: zaterdagmorgen ben ik samen met Charlotte, Inge (een Nederlandse studente geneeskunde, ook een vrijwilligster hier) en monsieur Faupat naar Foumban gegaan. Een stadje ongeveer even groot als Foumbot (waar ik woon) en dat er eerlijk gezegd ook wat hetzelfde uiztiet. Daar hebben we het koninklijk paleis bezocht, wat ik wel behoorlijk interessant vond. Groot was het niet waar de tentoongestelde voorwerpen zagen er behoorlijk authentiek uit. En zeg nu zelf: De schedel van een koning die 300 jaar geleden vermoord is en die door zijn moordenaar gebruikt werd als wijnbeker, dat wekt toch wat interesse op.

Na het paleis moesten we naar een begrafenis, “dan hadden we dat ook eens gezien.” Het is voor zo’n ceremonie erg ongepast om een korte broek aan te doen, dus veranderde ik in die verschroeiende hitte maar van broek, echt verschrikkelijk. En na die begrafenis gingen we naar nog een begrafenis, als een echte toerist. En na die begrafenis sloten we af met een begrafenis. Daar mochten we wel mee- eten met alle genodigden. Ik heb zo wat het gevoel dat de mensen hier wat met ons willen paraderen omdat we blank zijn. De famillie van de overledene apprecieerde het dan ook heel erg dat we aanwezig waren op de ceremonie.

Wel een beetje bizar om op een begrafenis te zijn van iemand die je nooit in levende lijve hebt ontmoet.

Vandaag hebben we de mount Batip (of was het Bapit?) beklommen. Samen met Charlotte, Inge, nog wat buurmeisjes en -jongens van Bernadette (madame la présidente van Aschia, de plaatselijke onganisatie die alles voor ons, vrijwilligers ter plaatse regelt.) en een gids. De tocht was behoorlijk zwaar, vooral het laatste uur begon het toch behoorlijk steil te worden. Het speciale aan de Mount Batip is dat er boven op de top van de berg een meer is. Je kan er weliswaar niet in zwemmen, want dat meer ligt ook nog eens in een diepe put in de berg. Maar de natuur en het uitzicht waren echt mooi! Afgezien van de vele plastiekzakjes die we op de top vonden.

Geld

Ik begin het zo langzamerhand wat beu te worden dat veel mensen hier mij zien als een wandelende bankautomaat.

Zoals onze gids vandaag op de Mount Bapit: Tijdens de terugweg was er 10 000 CFA (ongeveer 15 euro) uit mijn zak gevallen terwijl ik mijn fototoestel uithaalde. De gids had dat zien liggen op de grond, opgeraapt en in zijn broekzak gestoken. Of hij had gezien dat het uit mijn zak gevallen was, laat ik er even buiten. Charlotte ziet dat en vraagt of ik geld kwijt ben. Ik voel: lap, 10 000 kwijt. Ik zeg tegen de gids (die trouwens betaald wordt door Ashia) dat dat briefje dat hij gevonden had, van mij was. Na hem verzekert te hebben dat het zeker van mij was, dat ik geen leugenaar was en dat het gebeurde toen ik mijn fototoestel uithaalde, gaf hij het toch wat morrend terug. Als we terug in Foumbot zijn, trakteer ik hem nog op een drankje, om hem te bedanken. Ineens vraagt (‘beveelt’ past eigenlijk beter) hij gewoon 1 000 CFA (1,5 euro) als bedanking, omdat hij een of ander gezondheidsdrankje wou kopen. Ik bedankte vriendelijk en wees hem erop dat hij zijn drankje van mij kreeg. Na 5 minuten gaf hij uiteindelijk op en betaalde hij die zwarte siroop zelf.

Nog een voorbeeld: Gisteren keerden we terug van Foumban. We waren met de auto van monsieur Faupat, die in Baigom woont. Vanuit Baigom is het nog een goeie tien minuutjes naar Foumbot, waar ik woon. Hij houdt een brommer tegen, ik spreek prijs af (500 CFA) en we vertrekken. Na 100 meter stopt hij al om te tanken, hij vraagt me om die 500 nu al te betalen, zodat hij zijn brandstof kan betalen. Daarna vraagt hij nog eens goed waar ik heen moest, en opeens werd het 800 CFA, omdat het nacht is, dan is het duurder, volgens hem. Omdat ik zo rap mogelijk naar huis wilde en er niet zoveel taxis of moto’s meer op de baan waren, stemde ik ermee in. Na twee minuten rijden, stopt hij om een tweede passagier mee te nemen. Normaal wordt de prijs dan door 2 gedeeld. Die passagier stapt af in centrum Foumbot. Ik moest nog iets verder. Als de eerste passagier afstapt, zeg ik duidelijk dat we met twee waren, en dat die 500 CFA’s wel volstaan. “On va voir”. Bij mij thuis aangekomen herhaal ik wat ik zei, en dan begint meneer opeens moeilijk te doen, dat we 800 hadden afgesproken, en dat dat niet kon op die manier. Uiteindelijk heeft Mama Rikki er zich mee bemoeit en is hij (zonder die extra 300) vertrokken. Bedankt mama Rikki

Op zich zijn die bedragen heel klein, met die motard heb ik 45 eurocent uitgespaard. Maar ik wil niet dat er van mij geprofiteerd wordt enkel en alleen omdat ik blank ben. Alles draait hier dan ook om geld, heb ik de indruk, niet zo leuk eigenlijk. Vooral omdat het meestal over kleine bedragen gaat en het op zich geen probleem is voor mij om die te betalen. Maar bon, ik zal ermee moeten leren leven.

elektriciteit

De elektriciteit valt gemiddeld om de twee dagen eens uit. Normaal is dat slechts een keer in de week zegt mama Rikki, maar omdat een vrachtwagen tegen een elektriciteitspaal heeft gereden, zijn er werken aan de gang, daarom is het nu wat frequenter... Je weet ook nooit hoe lang dat duurt, zo’n elektriciteitspanne: Ofwel duurt dat een minuutje (zoals 10 minuten geleden het geval was) of in het slechtste geval duurt het een hele nacht. Dan gebruiken ze kaarsen als verlichting, best wel gezellig en romantisch, maar absoluut niet handig om te koken. Maar ze zijn het hier wel gewoon om zo ze moeten koken.

koken

Door die vele stroompannes heeft niemand hier een elektrisch kookvuur. Quasi iedereen kookt hier op een houtvuur. En als je het wat breder hebt, kan je je een campingvuurtje op gas veroorloven. In ieder geval: op gas of op hout: het eten is hier heel lekker!

stage

Donderdag ben ik de computers gaan instaleren. Men had mij er 15 beloofd. Uiteindelijk bleken het er een stuk op 12 te zijn, waarvan er 7 niet werkten. bijgevolg heb ik 5 PC’s ter beschikking voor klassen van 90 leerlingen en meer. Dat wordt een uitdaging! Als je het uitrekent, kan iedere leerling iets minder dan 10 minuutjes per week werken op de computer, en daarvan moet mijn uitleg nog eens af... Ik vrees er een beetje voor, maar we zullen we zien.

Oorspronkelijk had ik slechts 8u per week stage. 2 lesuren per klas aan 4 klassen. Ik heb uren bijgevraagd en gekregen. Nu geef ik het dubbel. Wat nog altijd maar 16 uur per week is, maar meer kreeg ik er echt niet uit. De uren die ik kreeg, zijn zogezegde ‘vrije uren’. Dan zijn de leerlingen in de klas, maar krijgen ze geen les. Ik ben van plan om de uren (4 per klas) op te delen, zo kom ik aan ongeveer 25 à 30 man per uur, voor 5 computers. Dat wil zeggen dat ze met 6 samen moeten werken aan 1 computer... Ik hoop maar dat ze iets bijleren.

Voilà, voorlopig is dit allen wat in me opkomt, het is een hele boterham, maar ik heb het wat geprobeerd het te structureren met die tussentiteltjes. Ik hoop dat het wat plezierig en vlot leest. Tot de volgende!!!

groetjes

Wannes ‘le blanc’ Gousseau

Eindelijk!

Ondertussen is dit de 3de keer dat ik helemaal opnieuw mag beginnen met mijn bericht: De eerste keer had ik te weinig tijd en viel het internet uit. De tweede keer startte mijn computer gewoon tussendoor eventjes opnieuw op, waardoord dat is alles kwijt was. Bon, 3de keer, goeie keer.

De heenreis
Daar valt eigenlijk niet zo veel over te zeggen buiten dat ze lang was, heel lang! 15 uur op het vliegtuig, 4 keer landen en opstijgen (Zaventem, Parijs, Addis Abeba en Doualla) En Dat het busje van Doualle naar Foumbot behoorlijk Afrikaans was... Zalig!

mijn gastgezin
even kort voorstellen:
- tonton Alex: de man des huizes, hij heet eigenlijk Alexander en werkt in een chemisch bedrijf.

- mama Riki: de vrouw dse huizes, een (naar Afrikaanse normen) geëmancipeerde, sterke vrouw die ergens op een bureau werkt met een computer.

- Grand-père: De pa van tonton Alex, hij werkt bij een landbouwbedrijf en heeft een auto (!) Dat zie je niet zo vaak.

- mama élianne: de ma van tontonAlex, zij blijft vooral thuis om mee te helpen in het huishouden

- Alex Junior: het zoontje van tonton Alex en mama Riki, hij is 5 jaar en gaat naar het eerste leerjaar. Als je hem kietelt lacht hij als een zwijn, daarom noem ik hem 'junior le porc' Wat origineel van mezelf.

-Onella: het dochtertje van tontont Alex en mama Riki, ze is 9 maanden en haar favoriete bezigheden zijn eten, drinken en slapen.

- Amcétou: Als ik het goed begrepen heb is ze een weeskind. Ze woont in bij de familie en helpt veel bij het huishouden. Ze is 19 jaar en gaat nog naar la lycée.

- Happy: heet eigenlijk Happyness, ze praat Engels ipv Frans en gaat niet meer naar school. Ik vind het moeilijk om haar leeftijd te schatten, ik gok een jaar of 16. Zij doet heel veel in het huishouden.

-Wannes: een vrijwilliger uit België. Hij is daar om les te geven en mag zich sinds kort officieel 'membre de la famille' noemen. Waarvoor dank!

het eten:
Mijn gastgezin eet ongelofelijk veel! Door de warmte heb ik genoeg met 's morgens een stevig ontbijt en 's avonds warm eten. Ik heb het gevoel dat ze de hele dag door eten. Op de meest onmogelijk uren... Los daarvan is het eten hier fantastisch!!! Het lekkerste dat ik al gegeten heb is vis (baars of makreel) sur le charbon, op een soort barbeque dus. Echt verrukkelijk! Verder eten ze hier ook heel vele bananen. Er bestaan verschillende soorten, de ene al wat beter dan de andere.

Ik heb nog maar een dag slecht gegeten en dat was gisteren: ik had voor de gelegenheid (journée internationale de la femme) eens gekookt: wortelpurée met worst. Mijn maag draait nog om als ik eraan denk: De wortelpuree smaakte vooral naar peper en de worst was eigenlijk bedoelt om op de boterham te eten, ik heb ze dan maar in de pan gedraait, maar dat smaakte nergens naar.

Het valt me ook op dat koken hier een bijna full-time bezigheid is. vb: Als je kip wilt eten, koop je een kip, roep je de buurjongen om die de keel over te snijden. Als de kip leeg gebloed is, kan je beginnen met het pluimen, kuisen en bereiden van de kip. Niets is hier vanzelfsprekend.

vervoer:
Her vervoersmiddel bij uitstek is de moto: nogal groot uitgevallen brommers die op iedere hoek van de straat te zien zijn, je zegt waar je heen moet, spreekt een prijs af en hup! Je bent weg. Voor langere afstanden zijn er de busjes. Bijvoorbeeld om van Foumbot naar Bafoussam te rijden. (voor een internetcafé bijvoorbeeld. ) In bafoussam vind je ook meer westerse dingen, zoals batterijen, westerse koekjes, cd's...


mijn stage
De plannen zijn een beetje gewijzigd, ik geef geen Engelse les in de basisschool in Baigom, maar in 'la collège protestante de Foumbot'. Daar geef ik informatica aan het 6de, 5de en 4de jaar. (De jaren zijn omgekeerd, het 6de jaar is het eerste bij ons)

Ondertussen geef ik al een halve week les, en ik moet zeggen dat het eigenlijk heel goed meevalt om les te geven. Het is niet makkelijk, maar ik had het veel moeilijk verwacht: de gemiddelde klas telt 70 a 80 leerlingen. Het is hier de gewoonte dat de leerkracht vooraan staat en lesgeeft. De leerlingen schrijven het bord over of schrijve op wat de leerkracht dicteert.

Tijdens de observatie heb ik wel een leerkracht wiskude gezien die me sterk deed denken aan mij eigen leerkracht wiskunde in het 3de en 4de middelbaar: Hij doet echt zijn best om een band op te bouwen met de lln, geeft tussendoortjes om ze wat te verstrooien tijdes de les. Echt een toffe gast.

Nog tijdens mijn observatie heb ik geregeld gezien dat kinderen worden geslaan tijdens de lessen. E soms echt hard! Dit gebeurde vooral in de lagere jaren. Tijdens een gesprek achteraf bleek dat die leerkracht (4 maal ee kind geslaan in 1 les) eigenlijk gewoon niet wist hoe hij kinderen moest stil krijgen en ten einde raad geeft hij dan maar een paar rake klappen om te inponeren. Daarna zijn de leerlingen iets stiller, maar 10 later is het weer het zelfde liedje...


Voilà, ik denk dat ik alles heb kunnen typen wat ik wilde. Ik hoop dat je er wat aan hebt. Tot de volgende keer!

Groetjes:
Wannes in Kameroen.

PS: de 'n' van mijn toestenbord werkt heel slecht, ik moet er zo een gigantisch lel opgeven om een 'n' te kunnen typen. Er zullen hier en daar wat woorden een 'n' tekort hebben, waarvoor mijn excuses, maar hé: TIA (This Is Africa)