ondertussen in Afrika...

Dag iedereen.

Ik schrijf dit bericht op zondagavond 13 maart, ik weet niet precies wanneer ik het zal kunnen posten, ik hoop dat ik dinsdag in Bafoussam geraak, waar er enkele internetcafés zijn.

foto’s

Voor de nieuwsgierigen onder jullie: ik zal jullie moeten teleurstellen: het internet gaat hier zo verschrikkelijk traag dat foto’s uploaden (zowel op Picasa als op Facebook) eeuwen in beslag zou nemen, daarom laat ik het maar zo. Misschien is het een goed idee om ergens na de eindexamens een foto avond te houden in de chiro met enkele graantjeswaters, ik kijk er al naar uit.

kinderen

In mijn ogen hebben de mensen hier een rare manier om met kinderen om te gaan. De ene moment schelden ze hun de huid vol op sleuren ze eraan alsof het een ezel is, en de andere moment kunnen ze geen nee zeggen en laten ze alles toe... Bijvoorbeeld monsieur Faupat (de vader van het gastgezin van Charlotte): Zijn twee jaar oude zoon kan werkelijk alles krijgen door gewoon even een pruillipje op te zetten en wat jammerlijk te klagen. Langs de andere kant krijgt hij soms wat lappen als hij zich niet gedraagt zoals zijn vader wilt dat hij zich gedraagt. Heel bizar.

Verder heb ik ook de indruk dat kinderen hier (net zoals de vrouwen) heel veel werken. Zowel in het huishouden (vooral kuisen en jongere kinderen wassen) als op het veld (bijna iedereen heeft hier een serieuze moestuin te verbouwen).

Ondanks het feit dat ze serieus wat werk verzetten krijgen de kinderen hier nu en dan eens een draai rond hun oren. Met een hoop gehuil als gevolg. Daarnet nog kreeg Junior, mijn ‘broertje’ een pak rammel voor een reden die ik niet helemaal begreep. Gelukkig kreeg hij dat op zijn poep, en niet in het gezicht. Alhoewel ik vond dat zijn moeder nogal doorsloeg.

vuil

Het is hier gigantisch stoffig. Het is onmogelijk je hier proper te houden. Als ik me ’s morgens was, ben ik een half uur later gegarandeerd weer vuil. Meng dat stof op mijn huid met het nodige zweet, zonnecrème en antimuggenmelk en je krijgt een lekker plakkerig gevoel! Heerlijk!

uitstapjes

Dit weekend zat barstensvol uitstapjes: zaterdagmorgen ben ik samen met Charlotte, Inge (een Nederlandse studente geneeskunde, ook een vrijwilligster hier) en monsieur Faupat naar Foumban gegaan. Een stadje ongeveer even groot als Foumbot (waar ik woon) en dat er eerlijk gezegd ook wat hetzelfde uiztiet. Daar hebben we het koninklijk paleis bezocht, wat ik wel behoorlijk interessant vond. Groot was het niet waar de tentoongestelde voorwerpen zagen er behoorlijk authentiek uit. En zeg nu zelf: De schedel van een koning die 300 jaar geleden vermoord is en die door zijn moordenaar gebruikt werd als wijnbeker, dat wekt toch wat interesse op.

Na het paleis moesten we naar een begrafenis, “dan hadden we dat ook eens gezien.” Het is voor zo’n ceremonie erg ongepast om een korte broek aan te doen, dus veranderde ik in die verschroeiende hitte maar van broek, echt verschrikkelijk. En na die begrafenis gingen we naar nog een begrafenis, als een echte toerist. En na die begrafenis sloten we af met een begrafenis. Daar mochten we wel mee- eten met alle genodigden. Ik heb zo wat het gevoel dat de mensen hier wat met ons willen paraderen omdat we blank zijn. De famillie van de overledene apprecieerde het dan ook heel erg dat we aanwezig waren op de ceremonie.

Wel een beetje bizar om op een begrafenis te zijn van iemand die je nooit in levende lijve hebt ontmoet.

Vandaag hebben we de mount Batip (of was het Bapit?) beklommen. Samen met Charlotte, Inge, nog wat buurmeisjes en -jongens van Bernadette (madame la présidente van Aschia, de plaatselijke onganisatie die alles voor ons, vrijwilligers ter plaatse regelt.) en een gids. De tocht was behoorlijk zwaar, vooral het laatste uur begon het toch behoorlijk steil te worden. Het speciale aan de Mount Batip is dat er boven op de top van de berg een meer is. Je kan er weliswaar niet in zwemmen, want dat meer ligt ook nog eens in een diepe put in de berg. Maar de natuur en het uitzicht waren echt mooi! Afgezien van de vele plastiekzakjes die we op de top vonden.

Geld

Ik begin het zo langzamerhand wat beu te worden dat veel mensen hier mij zien als een wandelende bankautomaat.

Zoals onze gids vandaag op de Mount Bapit: Tijdens de terugweg was er 10 000 CFA (ongeveer 15 euro) uit mijn zak gevallen terwijl ik mijn fototoestel uithaalde. De gids had dat zien liggen op de grond, opgeraapt en in zijn broekzak gestoken. Of hij had gezien dat het uit mijn zak gevallen was, laat ik er even buiten. Charlotte ziet dat en vraagt of ik geld kwijt ben. Ik voel: lap, 10 000 kwijt. Ik zeg tegen de gids (die trouwens betaald wordt door Ashia) dat dat briefje dat hij gevonden had, van mij was. Na hem verzekert te hebben dat het zeker van mij was, dat ik geen leugenaar was en dat het gebeurde toen ik mijn fototoestel uithaalde, gaf hij het toch wat morrend terug. Als we terug in Foumbot zijn, trakteer ik hem nog op een drankje, om hem te bedanken. Ineens vraagt (‘beveelt’ past eigenlijk beter) hij gewoon 1 000 CFA (1,5 euro) als bedanking, omdat hij een of ander gezondheidsdrankje wou kopen. Ik bedankte vriendelijk en wees hem erop dat hij zijn drankje van mij kreeg. Na 5 minuten gaf hij uiteindelijk op en betaalde hij die zwarte siroop zelf.

Nog een voorbeeld: Gisteren keerden we terug van Foumban. We waren met de auto van monsieur Faupat, die in Baigom woont. Vanuit Baigom is het nog een goeie tien minuutjes naar Foumbot, waar ik woon. Hij houdt een brommer tegen, ik spreek prijs af (500 CFA) en we vertrekken. Na 100 meter stopt hij al om te tanken, hij vraagt me om die 500 nu al te betalen, zodat hij zijn brandstof kan betalen. Daarna vraagt hij nog eens goed waar ik heen moest, en opeens werd het 800 CFA, omdat het nacht is, dan is het duurder, volgens hem. Omdat ik zo rap mogelijk naar huis wilde en er niet zoveel taxis of moto’s meer op de baan waren, stemde ik ermee in. Na twee minuten rijden, stopt hij om een tweede passagier mee te nemen. Normaal wordt de prijs dan door 2 gedeeld. Die passagier stapt af in centrum Foumbot. Ik moest nog iets verder. Als de eerste passagier afstapt, zeg ik duidelijk dat we met twee waren, en dat die 500 CFA’s wel volstaan. “On va voir”. Bij mij thuis aangekomen herhaal ik wat ik zei, en dan begint meneer opeens moeilijk te doen, dat we 800 hadden afgesproken, en dat dat niet kon op die manier. Uiteindelijk heeft Mama Rikki er zich mee bemoeit en is hij (zonder die extra 300) vertrokken. Bedankt mama Rikki

Op zich zijn die bedragen heel klein, met die motard heb ik 45 eurocent uitgespaard. Maar ik wil niet dat er van mij geprofiteerd wordt enkel en alleen omdat ik blank ben. Alles draait hier dan ook om geld, heb ik de indruk, niet zo leuk eigenlijk. Vooral omdat het meestal over kleine bedragen gaat en het op zich geen probleem is voor mij om die te betalen. Maar bon, ik zal ermee moeten leren leven.

elektriciteit

De elektriciteit valt gemiddeld om de twee dagen eens uit. Normaal is dat slechts een keer in de week zegt mama Rikki, maar omdat een vrachtwagen tegen een elektriciteitspaal heeft gereden, zijn er werken aan de gang, daarom is het nu wat frequenter... Je weet ook nooit hoe lang dat duurt, zo’n elektriciteitspanne: Ofwel duurt dat een minuutje (zoals 10 minuten geleden het geval was) of in het slechtste geval duurt het een hele nacht. Dan gebruiken ze kaarsen als verlichting, best wel gezellig en romantisch, maar absoluut niet handig om te koken. Maar ze zijn het hier wel gewoon om zo ze moeten koken.

koken

Door die vele stroompannes heeft niemand hier een elektrisch kookvuur. Quasi iedereen kookt hier op een houtvuur. En als je het wat breder hebt, kan je je een campingvuurtje op gas veroorloven. In ieder geval: op gas of op hout: het eten is hier heel lekker!

stage

Donderdag ben ik de computers gaan instaleren. Men had mij er 15 beloofd. Uiteindelijk bleken het er een stuk op 12 te zijn, waarvan er 7 niet werkten. bijgevolg heb ik 5 PC’s ter beschikking voor klassen van 90 leerlingen en meer. Dat wordt een uitdaging! Als je het uitrekent, kan iedere leerling iets minder dan 10 minuutjes per week werken op de computer, en daarvan moet mijn uitleg nog eens af... Ik vrees er een beetje voor, maar we zullen we zien.

Oorspronkelijk had ik slechts 8u per week stage. 2 lesuren per klas aan 4 klassen. Ik heb uren bijgevraagd en gekregen. Nu geef ik het dubbel. Wat nog altijd maar 16 uur per week is, maar meer kreeg ik er echt niet uit. De uren die ik kreeg, zijn zogezegde ‘vrije uren’. Dan zijn de leerlingen in de klas, maar krijgen ze geen les. Ik ben van plan om de uren (4 per klas) op te delen, zo kom ik aan ongeveer 25 à 30 man per uur, voor 5 computers. Dat wil zeggen dat ze met 6 samen moeten werken aan 1 computer... Ik hoop maar dat ze iets bijleren.

Voilà, voorlopig is dit allen wat in me opkomt, het is een hele boterham, maar ik heb het wat geprobeerd het te structureren met die tussentiteltjes. Ik hoop dat het wat plezierig en vlot leest. Tot de volgende!!!

groetjes

Wannes ‘le blanc’ Gousseau