gegroet beste allemaal,

Ik vermoed dat dit mijn laatste, of toch zeker mijn voorlaatste berichtje vanuit Kameroen, want het vertrek kom met rasse schreden (of hoe zegt met dat ook al weer) dichterbij. Volgende week deze tijd zit ik op de bus ergens tussen foumbot en Douala, alwaar wij een vliegtuig nemen naar België

Kameroense humor

Voor de gelegenheid begin ik maar met een Kameroens mopje, ik ken het al even, maar denk er nu nog maar aan op dit te posten.

De Kameroense eerste minister gaat op staatsbezoek bij zijn Franse collega. Hij komt aan bij de ambtswoning van de hoge piet en zijn oogballen vallen als het ware uit zijn oogkassen (niet echt hé, de spreekwoordelijke oogballen, je dacht toch zeker niet dat die oogballen er echt zouden uitvallen hé? Dat kan toch helemaal niet! ik bedoel dus de spreekwoordelijke oogballen.) Zo’n ‘shieke doening’ had hij nog nooit gezien. overal Parket, zilveren lepels, kortom: alles erop en eraan. Na een tijdje in het huis rond gewandeld te hebben vraagt hij toch eens aan zijn collega: Manman, hoe heb jij dat voor elkaar gekregen. De Franse eerste minister glimlacht en neemt de kameroener mee naar een balkon. Zie je daar die autosnelweg? de kameroener knikte. Wel, die koste 20 miljard, maar ik heb ze gefactureerd aan 21 miljard... Vandaar. Na het officiële staatsbezoek keert de Kameroense eerste minister terug naar Kameroen, want daar woont hij nu eenmaal.

Na een half jaar is het de beurt aan de Franse premier om af te zakken naar Kameroen. Aangekomen bij de ambtswoning van de Kameroense premier weet hij niet wat hij ziet: Hij had al veel chique woningen gezien, maar dit tartte enkele vorm van fantasie. Het bestek was niet van zilver maar van massief goud, het huis was voorzien van een cinemacomplex met 6 zalen, meer dan dertig wagens in de garage, en ga zo maar door. Kortom: Met voorsprong de ‘chiqueste doening’ die hij in zijn leven gezien had. Na een tijdje vraagt hij toch aan zijn collega: “hoe heb jij dat voor mekaar gekregen, man” de Kameroense premier glimlacht en neemt de Fransman mee naar een in bladgoud verguld balkon, met een bar (inclusief barman en serveuse). Zie je daar die autosnelweg?

Nee....

hahaha! humor! Ik vind de mop best wel grappig.

Verder vinden Kameroeners bijna alles grappig. Daarnet was er bij mij op school nog een viering ter gelegenheid van de nationale feestdag. (die is morgen, 20 mei) De leerlingen deden enkele voorstellingen en nodigden af en toe iemand uit het publiek uit om mee te dansen. En het onvermijdelijke gebeurde: op een of ander playbacknummer van twee zwarte rappers (iets met the African dream) nodigde een van die twee mij uit om mee te dansen. Hilarisch moet dat geweest zijn! Ze gingen gewoon helemaal uit hun dak. Oké, ik heb niet de ‘skils’ van een echte Afrikaan als het op dansen aankomt, maar was ik echt zo slecht?

stage

mijn stage is bijna afgelopen en dat vind ik jammer. De examens zijn gemaakt en verbeterd. Het enige wat me nu nog rest is de rapporten invullen en afscheid nemen van de collega’s.

vertrek

Het vertrek komt veel te rap dichterbij. er rest mij slechts één week meer in Kameroen. Spijtig, ik zou echt nog eens drie maanden kunnen blijven. Ware het niet dat de grote vakantie voor de deur staat en dat ik dus niets te doen zou hebben.

Voilà, Wederom een redelijk kort bericht. Maar als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat er heel veel tijd kruipt in het typen van deze blog en ik heb het er een beetje mee gehad eigenlijk. Of in het algemeen Heesterts: “ ‘k hèt ghèt”

Met deze mooie woorden sluit ik af.

Groetjes uit Kameroen.

Wannes

Ondertussen in Afrika...

Vandaag is het zondag 8 mei (een gelukkige moederdag aan iedereen die ooit een kind heeft gebaard!) Ik zit in het cybercafé in Bafoussam. Ik heb net 5 minuten internet gehad en nu is het weer uitgevallen. Ik wacht nog tot mijn batterij leeg is, daarna vertrek ik terug naar Foumbot... Spijtig, de volgende keer dat ik op het internet zal kunnen is vrijdag. Dan zal ik dit berichtje waarschijnlijk posten.


stage
Mijn stagelessen zijn afgelopen en gedaan. De komende weken resten mij enkel nog de examens. van maandag tot donderdag iedere dag, de hele dag praktijk examens. (tussen de 69 en de 111 examens per dag. Dat wordt gezellig!) En daarna verbeteren! olé! 366 praktijkexamens, en de week daarna, 366 theorie-examens. In totaal goed voor 732 verbeteringen! Het leven van Afrikaanse leerkrachten is hard!


cadeautjes
Ondertussen komt het vertrek dichter en dichterbij. Gisteren ben ik begonnen met cadeautjes te kopen om mee te nemen naar België. De combinatie niet kunnen onderhandelen en blank zijn kan je veel geld kosten als je naar typisch toeristische trekpleisters gaat zoals de artisanale markt in Foumban. Ik heb vijf souvenirs gekocht en in totaal was ik 70 000 franc kwijt! Da’s iets meer dan 100 euro! Voor mij is dat al veel geld, wat een fortuin is dat niet voor die verkopers daar. Simon, de broer van tonton Alex was bij mij en ik dacht dat hij er wel voor zou zorgen dat ik een juiste prijs zou betalen. Hij heeft inderdaad wel afgeboden (van 90 000 naar 70 000), maar ik had niet de indruk dat hij deed wat moest om die prijs nog naar beneden te krijgen. Bon, in ieder geval, die cadeaus heb ik nu, ik zal waarschijnlijk wel nog eens moeten terugkeren naar Foumban, want na die 70 000 betaald te hebben was mijn geld zo goed als op!


schilderen
Charlotte heeft verf gekocht, daarmee hebben we haar stageschool een beetje kleur gegeven. Vorig jaar hebben Els en Claire, onze voorgangers van de HUB, aan de buitenkant de werelddelen geschilderd. en ook ‘bienvenue a l’ école CEBEC de Baigom’. Nu hebben wij de binnenkant van de klassen onder handen genomen, boven het bord van verschillende klassen hebben we het alfabet geschilderd. Ik de drukletters, Charlotte de schrijfletters, ik heb nu eenmaal niet zo’n vaste hand en geduld als het op schilderen aankomt. Het is ook nog gepland om een kaart van Kameroen achteraan in een klas te schilderen, en een tekening van een kindje aan het bord. Maar dat doet voor Maurice, een collega van Charlotte. Want dat gebeurt met de vrije hand, niet met een overhitprojector ofzo.

Bon, dit is mijn kortste berichtje tot nog toe, gewoon omdat er de laatste tijd niet zoveel gebeurt is, of misschien omdat ik alles hier heel normaal begin te worden en dat ik van niet veel dingen meer opkijk.

Tot binnen een paar weken!

Groetjes uit Afrika
Wams Ghoso

Ondertussen in Afrika...

Vandaag is het zondag 8 mei (een gelukkige moederdag aan iedereen die ooit een kind heeft gebaard!) Ik zit in het cybercafé in Bafoussam. Ik heb net 5 minuten internet gehad en nu is het weer uitgevallen. Ik wacht nog tot mijn batterij leeg is, daarna vertrek ik terug naar Foumbot... Spijtig, de volgende keer dat ik op het internet zal kunnen is vrijdag. Dan zal ik dit berichtje waarschijnlijk posten.


stage
Mijn stagelessen zijn afgelopen en gedaan. De komende weken resten mij enkel nog de examens. van maandag tot donderdag iedere dag, de hele dag praktijk examens. (tussen de 69 en de 111 examens per dag. Dat wordt gezellig!) En daarna verbeteren! olé! 366 praktijkexamens, en de week daarna, 366 theorie-examens. In totaal goed voor 732 verbeteringen! Het leven van Afrikaanse leerkrachten is hard!


cadeautjes
Ondertussen komt het vertrek dichter en dichterbij. Gisteren ben ik begonnen met cadeautjes te kopen om mee te nemen naar België. De combinatie niet kunnen onderhandelen en blank zijn kan je veel geld kosten als je naar typisch toeristische trekpleisters gaat zoals de artisanale markt in Foumban. Ik heb vijf souvenirs gekocht en in totaal was ik 70 000 franc kwijt! Da’s iets meer dan 100 euro! Voor mij is dat al veel geld, wat een fortuin is dat niet voor die verkopers daar. Simon, de broer van tonton Alex was bij mij en ik dacht dat hij er wel voor zou zorgen dat ik een juiste prijs zou betalen. Hij heeft inderdaad wel afgeboden (van 90 000 naar 70 000), maar ik had niet de indruk dat hij deed wat moest om die prijs nog naar beneden te krijgen. Bon, in ieder geval, die cadeaus heb ik nu, ik zal waarschijnlijk wel nog eens moeten terugkeren naar Foumban, want na die 70 000 betaald te hebben was mijn geld zo goed als op!


schilderen
Charlotte heeft verf gekocht, daarmee hebben we haar stageschool een beetje kleur gegeven. Vorig jaar hebben Els en Claire, onze voorgangers van de HUB, aan de buitenkant de werelddelen geschilderd. en ook ‘bienvenue a l’ école CEBEC de Baigom’. Nu hebben wij de binnenkant van de klassen onder handen genomen, boven het bord van verschillende klassen hebben we het alfabet geschilderd. Ik de drukletters, Charlotte de schrijfletters, ik heb nu eenmaal niet zo’n vaste hand en geduld als het op schilderen aankomt. Het is ook nog gepland om een kaart van Kameroen achteraan in een klas te schilderen, en een tekening van een kindje aan het bord. Maar dat doet voor Maurice, een collega van Charlotte. Want dat gebeurt met de vrije hand, niet met een overhitprojector ofzo.

Bon, dit is mijn kortste berichtje tot nog toe, gewoon omdat er de laatste tijd niet zoveel gebeurt is, of misschien omdat ik alles hier heel normaal begin te worden en dat ik van niet veel dingen meer opkijk.

Tot binnen een paar weken!

Groetjes uit Afrika
Wams Ghoso

De biecht

Ik beken! Het heeft geen zin om te ontkennen, zo’n dingen komen toch altijd uit! Ik heb heineken gedronken! Maar dat is niet alles: het was uit blik.. en het was een halve liter... en hij was warm.

Zo, dat moest er even uit. Voor de rest alleen maar vrolijk en positieve dingen beleefd. Ochja, en ook veel gewacht natuurlijk.

stage

Vorige week, op een vrij uur, tussen twee lessen door had ik het fantastische plan om een computer die ik in maart als ‘kapot’ had bestempeld te proberen terug aan de praat te krijgen. Wat zou het handig zijn moest er nog een zesde computer zijn: ideaal voor de examens! Zo gaat alles wat vlotter vooruit. Na een half uur prutsen en sleutelen, vraag me niet hoe ik het gedaan heb, kreeg ik die bewuste computer terug aan de praat! Hoezee! Wannes 1, computers 0. Hij werkte en bleef werken maar optimaal was het toch niet. Zo sloot hij af en toe een programma af zonder dat ik het vroeg. Toen kwam het geweldige idee om de computer eens de defragmenteren. En terwijl ik toch bezig was, bij de andere computers zou het ook geen kwaad kunnen. Allemaal! Hup! Grote kuis! In één van mijn vorige berichten kon je lezen dat er drie computers waren die altijd werkten en twee computers werken als ze er zin in hebben. Nu, bij één computer had het defragmenteren tot gevolg dat hij altijd werkte. Ik heb hem wel vijf keer aan – en uitgezet. Dat probleem was mooi opgelost. Wannes 2, computers 0. Maar hoogmoed komt altijd ten val, hoe haalde ik het in mijn hoofd dat ik zes computers tot mijn beschikking zou hebben? Toen ik de andere ‘slechte’ computer probeerde aan te zetten. Weigerde hij gewoon. Niets meer aan te doen. Wannes 2, computers 1. Ook de ‘vermaakte computer had geen deugd gehad van zijn defragmentatie. Ook hij weigerde nog ook maar iets te doen! Wannes 2, computers 2.

Het moeilijke met computers in Afrika is dat ze elektriciteit nodig hebben. Zoals overal ter werel overigens. Maar in Afrika is die elektriciteit er niet altijd. Zo is het vorige week geregeld eens gebeurd dat te midden een les de elektriciteit uitvalt. het enige wat je dan kan doen is wachten. Soms duurt dat een halve minuut, soms 10, soms een volledig lesuur en andere keren (zoals vrijdag) een hele namiddag. Spijtig, maar helaas. Daar kan je nu eens niets aan doen. Ik hoop dat die elektriciteitspannes een beetje uitblijven tijdens de examenperiode. Gelukkig geef ik een theoretisch en een praktijkexamen. Moest het zo zijn dat er leerlingen zijn die om praktische redenen geen examen kunnen maken, kan ik nog altijd terugvallen op het theoretisch gedeelte.

de vele vakantiedagen

Net zoals in België, hebben ze hier in Kameroen veel vakantiedagen om de een of andere reden: zo was er goede vrijdag (ik denk toch dat het dat was, in het Frans: vendredi Saint) op 23 april. Gisteren, maandag 2 mei was er ook geen school omdat de eerste mei (jour du travail) op een zondag viel, en dan geven ze de vakantiedag een dag later. 20 en 21 zijn ook vakantiedagen wegens de nationale feestdag. Fantastisch toch!

trouwfeest

Zaterdag ben ik met Charlotte naar Foumban geweest voor een trouwfeest. émanuelle, de neef van tontont Alex trouwde met Hortense. Allemaal leuk, maar ik ken die mensen helemaal niet. Maar dat bleek dus helemaal geen probleem te zijn. Het trouwfeest verliep op z’n Afrikaans, lees: ‘veel wachten’. Het ging ongeveer zo:

Normaal moest ik rond 8 uur een taxi nemen naar Foumban, samen met Junior, met de auto Charlotte ophalen in Baigom, dat ligt toch op de baan, en daarna naar het gemeentehuis in Foumban, zodat we daar rond 9u zouden toekomen.. Toen ik opstand stond tonton Alex opeens voor mijn neus, die moest normaal al in Foumban zijn om een of andere reden die ik niet goed verstand. Maar hij was speciaal terug gekeerd om ons te komen halen. Dank u wel, tonton Alex! Alleen moest hij zich nog kleden, en wassen enzo. Geen probleem is wacht wel.

Uiteindelijk was het plan dat we om kwart voor tien vertrokken, en zijn we toegekomen in het gemeentehuis rond 11u. Geen probleem. Het koppel was er toch nog niet. We nemen plaats in de zaal. Wachten op het trouwend koppel. Opeens ging iedereen recht staan. Daar waren ze, gekleed zoals in de films, hij een zwarte smoking, zij een wil trouwkleed met veel franjes, krulletjes, stoffen bloemen en een veel te lange sluier, een beetje zoals de cape van een of andere goedgeklede superheld. Het koppel ging vooraan zitten op 2 plastieken tuinstoelen. We wachtten blijkbaar nog op iets, maar het ontging me een beetje op wat we wachtten. Toen werden er vooraan nog twee stoelen bijgezet, en dan nog eens 4. Uiteindelijk zaten na een tijdje 4 koppels vooraan, klaar om getrouwd te worden door de burgemeester.

(even tussendoor, ik verwacht altijd een man bij het woord ‘burgemeester’, maar dit keer was het dus een vrouw. En ze had ook zo’n gekleurd lint rond haar buik, zoals de burgemeester in Samson en Gert. Alleen was het niet zwart, geel en rood , maar groen, rood en geel. Met een gele ster op de rode band, zoals de Kameroense vlag. Ik vind die Kameroense vlag toch veel mooier dan de Belgische. Niet dat ik iets tegen die Belgische vlag heb, maar ze lijkt me zo triestig. Allemaal door die zwarte band. Misschien moeten we die toch eens vervangen door een appelblauwzeegroene of een blauwe, ik zeg maar iets. Maar goed, genoeg afgedwaald.)

De koppels werden aan het publiek voorgesteld: namen, achternamen, zoon en dochter van blablabla, en dan, iets wat ik om een of andere reden niet had verwacht: Dit koppel kiest voor een monogaam/polygaam huwelijk. ‘Ons’ koppel was het enige monogame koppel die trouwde die dag. En waarschijnlijk ben ik nu behoorlijk subjectief, maar ons koppel zag er wel een best gekleed uit. (die bruidsjurk was echt overdreven chique) en ook wel het gelukkigst. Wetende dat je straks thuiskomt en dat je de enige vrouw zal zijn waarmee je man getrouwd is, is volgens mij leuker dan thuiskomen en vuil bekeken worden door de eerste paar vrouwen van je man. Maar alweer: ik ben wat subjectief.

Na de plechtigheid gingen maakten reden we mee met een stoet die bestond uit, auto’s en moto’s. Heel de stad moest weten dat er vandaag iemand getrouwd was. Na deze korte, maar krachtige toer door de stad, stopten we bij de kerk. Alwaar we... Wachtten. niet op het bruidspaar, want die waren er al, maar op het volk, die op een of andere manier verdwenen waren. Dan zijn we maar naar de ouderlijke thuis gegaan van tontont Alex, waar we frieten met ei kregen (frieten zijn hier gefrituurde plantains, bakbananen) Toen we terugkeerden naar de kerk, was de mis al begonnen. Geen nood, een mis duurt hier minstens twee uur. En ik ben al een paar keer mee geweest naar de mis, na een tijdje heb je dat wel gezien, zo’n mis. We werden als echt belangrijke personen binnengeleid langs de zijkant van de kerk om vooraan te kunnen gaan zitten, zoals belangrijke mensen wel doen in Kameroen.

Na de kerk gingen we, na een paar tradities en rituelen, eten. Maar niet nadat we eerst wat gewacht hadden. Een van die tradities is zingen, er werd constant gezongen. Best wel mooi! Een ander ritueel waas het schenken van een bananenboom. Als deze boom zou sterven, dan zou dat weinig goeds voorspellen voor het koppel, ze zouden weinig of geen kinderen krijgen. Als de boom daarentegen blijft leven en veel bananen geeft, dan wil dit zeggen dat het koppel veel en gezonde kinderen zal krijgen. Ik hoop maar dat de boom blijft leven.

Na het eten (ondertussen was het al donker) gingen we naar een hotel. Alwaar we een uur of drie wachtten op het volk en het koppel. In het hotel hebben we nog eens gegeten. en gewacht. Daarna werden de cadeaus gegeven. En daarna gingen we dansen. Het leuke is dat ze muziek van eigen bodem spelen! Geen stomme amerikaans r&b- hitjes, maar echt Bamounse hits! Al zeggen ze allemaal dat ik goed kan dansen, ik weet dat het niet zo is. Bamoun dansen is echt wel iets speciaals. Veel schudden met billen, poep en benen. De armen en borst zijn praktisch werkloos.

Rond een uur of vier gingen we uiteindelijk slapen.

feest van de arbeid

het trouwfeest was nog niet helemaal verteerd, of er was weeral een reden tot feesten. De baas van mama Riki gaf een feest voor zijn personeel, vanwege feest van de arbeid. Allemaal goed en wel. Ware het niet dat dat feest verdacht veel op het trouwfeest in het hotel leek. Precies dezelfde muziek en precies dezelfde manier van dansen, En daarbij nog eens moe zijn van het voorgaande feestje. Het leven in Kameroen is lastig! Ik vond die Afrikaanse dansen wel charmevol, voor een uurtje, of misschien zelfs twee of drie, maar daarna kreeg ik toch behoorlijk veel zin in een stevige ‘kijk-eens-hoe-goed-ik-luchtgitaar-kan-spelen-muziek’. Of klink ik nu als een verwaande blanke man die geen belangstelling toont voor de Afrikaanse cultuur?

aftellen

Het aftellen is begonnen! Het is nu dinsdag. Vrijdag (nog 3 keer slapen) resten mij precies nog 3 weken in kameroen! Waw! Het gaat echt rap. Maar mijn gevoel is wel dubbel: langs de ene kant wil ik nog niet weg, want ik heb het hier wel naar mijn zin. Maar langs de andere kant heb ik wel zin in de zomer: terrasjes doen, kamp, kamp voorbereiden, festivals,... In ieder geval. Als ik hier weg ben, zal ik het hier toch wel missen. Ik wil zeker nog eens terugkomen!

Zo, tot zover mijn Kameroense up-date!

Afrikaanse groetjes

Wannes!

Terug aan het werk

Na onze reis naar het noorden was het leuk om thuis te komen. Van alle wat daarna gebeurt is heb ik nog niets gepost: vandaar: voici!

familiebezoek

Zoals gezegd: het was heel erg leuk om thuis te komen in Foumbot, maar veel heb ik er niet van kunnen genieten, want twee dagen later moest ik alwaar vertrekken naar Douala om mijn (Belgische) familie op te halen. Oorspronkelijk kwamen ze toe om 17u lokale tijd. Uiteindelijk werd het 21u, 23u, 1u... Alhoewel ze met SN Brussels airlines vlogen had het toch een behoorlijk Afrikaans kantje, of zoals Kameroeners wel vaker zeggen: “J’arrive’ Dan weet je dat je nog lang zal mogen wachten.

Ik bespaar je nog eens een hele opsomming van wat we allemaal gedaan hebben hier in op reis, maar wat ik je wel kan vertellen is het dat het grappig was om bij mijn familie dingen, gedachten, gedragingen te zien die ik hier in het begin ook had, bijvoorbeeld: weigerachtig staan tegenover kopen op straat, of je enerveren aan al het wachten. Uiteindelijk bleven we 3 dagen bij mij thuis in Foumbot, waar Janne en mama ook hebben geholpen tijdens het lesgeven. Leerkrachten... Daarna zijn we terug naar Douala gegaan om daar in een hotel te verblijven.

Toen ik daarna thuiskwam was ik echt thuis, op mijn gemak. Even niets doen... Zalig!

huwelijk

Vrijdag ben ik met tonton Alex naar de kleermaker geweest om kleren te laten maken voor het huwelijk van zijn neef. De hele familie laat dan kleren maken in dezelfde stof, en aangezien mama Riki mij al ‘haar oudste zoon’ heeft genoemd, ben ik dus ook een ‘membre de la famille’ Morgen (woensdag) mogen we er om gaan. Ik ben benieuwd

rechtzetting

Ik moet toch het een en ander recht zetten, want ik heb foute dingen gepost op mijn blog: meerbepaald in mijn eerste berichtje: Daar zei dat grand- père de man was van mama élianne en de vader van tonton Alex, maar niets is minder waar! Grand – père is eigenlijk de broer van mama élianne. En Amsetou is geen weeskind, maar de zus van mama Riki. Die woont bij haar in omdat haar vader polygamist is: hij heeft 4 vrouwen en ongeveer 30 kinderen bij die 4 vrouwen. En dat is nogal duur om allemaal te onderhouden. Vandaar dat Amsetou bij ons woont en dat ze ook nog naar school gaat.

paasfeest

Zondag was het Pasen en dat gaat hier gepaard met een groot feest! De mis duurde vier en er werd gezongen, muziek gespeeld, gebeden, preken gegeven, mensen en kinderen gedoopt... Ook werd er een klein uiltje geknapt door een of ander blanke man ergens vooraan in de kerk. Of was hij aan het bidden? Dat kan natuurlijk ook, want bidden doe je ook met je hoofd vooruit gebogen en met je ogen toe.

Na de mis was het tijd voor een gemeend Kameroens feestje. De kinderen van Bernadette (Madam la présidente van Ashia) har kinderen waren gedoopt geweest. Er was enorm veel volk en iedereen kreeg eten. Er was warme cola en warm bier, heerlijk! Alweer werd er tradiotioneel gezongen en gedanst. Echt leuk om te zien!

Voilà, tot hier de verkorte weergave van de afgelopen twee weken. Ochja, voor de geïnteresseerden: ik heb gisteren voor de eerste keer in twee maanden een trui aangehad! hoelang is het van jullie geleden? :-)

Vele Kameroense groetjes

Wams Ghoso

.

Vervolg van het vervolg

Derde keer, laatste keer. In tegenstelling tot de vorige twee berichtjes zit ik nu op mijn gemak in de woonkamer. Geen tegenwerkend toetsenbord of slechte stoel: wel een comfortabele zetel en mijn eigen computer die och zo goed in mijn handen ligt om te typen.

Rhumsiki

Als ik het mij goed herinner was ik gestopt met typen in Rhumsiki: een klein bergdorpje op een boogscheut van de Nigeriaanse grens. Nadat we rond 14u waren toegekomen met de jeep, hebben we eerst wat gerust (aan het zwembad!) Dat deed echt deugd. Rond 16u30 kwam onze gids ons halen om een rondleiding te geven in het dorp, dat was best wel interessant.

Allerlei interessante dingen over Rhumsiki:

- problemen oplossen in Rhumsiki gaat niet zoals bij ons: er zijn in het dorp 4 bomen met een hele hoop stenen rond: 1 voor jonge mannen, 1 voor oude mannen, 1 voor jonge vrouwen en (hoe kan het ook anders) 1 voor je oude vrouwen. Als iemand een probleem heeft, gaat hij naar de boom die voor zich bestemd is (jong/oud, man/vrouw) en daar gaat hij/zij raad vragen aan zijn leeftijds- en geslachtsgenoten. Als het nodig is, kunnen ze dan samen naar de Chef gaan, een beetje vergelijkbaar met de burgemeester van het dorp.

- In Rhumsiki woont een man die de toekomst kan voorspellen aan de hand van een rivierkrab (echt waar!) Die traditie gaat door van vader op zoon: iedere oudste zoon neemt de taak van zijn vader over als die sterft. Dorpelingen betalen een kip of een geit voor een onderhoud met de grijze, oude man (die trouwens geen Frans praat). Touristen betalen geld (1 000 franc per vraag) Ik heb de man 2 000 franc gegeven voor wat vragen. Eens kijken of ze gaan uitkomen... Wees gerust, er was alleen goed nieuws!

- Het ontstaansverhaal van Rhumsiki vind ik best wel een mooi verhaal: Ooit, generaties lang geleden, was er een Nigeriaan die het gehad had met Nigeria en trok naar de bergen. Hij ving er een slang en nog een dier (dat ik niet helemaal verstond) hij belkom de berg, stookte er een vuurtje om de dieren op te eten. De mensen uit het naburige, Nigeriaanse dorp zagen de rook en dachten dat er een vulkaan was ontwaakt, natuurlijk paniek alom. Ondertussen had de uitgeweken Nigeriaan zich wat gesetteld in een grot in de berg. Hij vond het daar wel aangenaam wonen op die berg dus keerde hij terug naar Nigeria om daar 4 vrouwen en 3 mannen te halen, die met hem op de berg wilden wonen. Ze settelden zich op de helling van de berg. Dit waren de eerste inwoners van van Rhumsiki (Rhum = dorp. Siki = berg dus ‘het dorp bij de berg’)

- Rhumsiki is een van de grootste toeristische trekpleister van Kameroen, de mensen zijn er gewoon om blanken te zien, en veel mensen oefenen er nog een traditioneel beroep voor de toeristen te plezieren: zo zagen we een traditionele weverij, je kon het hele proces zien van katoenplant tot kledij, best wel interessant. Ook zagen we een oude pottenbakster, echt leuk om te zien hoe dat allemaal gaat. Leuk detail: een oven gebruiken is er niet nodig, het is er warm genoeg om de potten te laten drogen in de zon.

Vanuit Rhumsiki zijn we vertrokken om te trekken in de bergen: dat had ik toch wel een beetje onderschat. We vertrokken om 7u ’s morgens (wat in Kameroens uur toch wel behoorlijk laat is, de meeste mensen staan hier op om 5u of vroeger) We staken de grens met Nigeria over (wat rebels, we hadden daar geen visum voor!!!) We bleven gelukkig dicht bij de grens en kwamen bijna geen mensen tegen, buiten een paar overenthousiaste kindjes die ons wel een half uur lang gevolgd hebben.

Uiteindelijk, rond 11u, hielden we een lange pauze, omdat het ondertussen al verschrikkelijk warm was. Wat bleek: de boom waar we onder lagen te rusten lag eigenlijk op een kleine kilometer van Rhumsiki, dat was wel even een domper. Zo was het trekkinggevoel nogal rap verdwenen. Uiteindelijk, rond 14u vertrokken we vanonder onze ‘koele’ boom om verder te trekken naar Roufta. Een dorp, nog dieper in de bergen, waar enkel een smal pad naar toe loopt. Maar na een uur hebben we ons weer onder een boom gezet. Het enige waar ik tijdens dat uur aan kon denken was de alles doen vergetende hitte. In die hitte zag alles er ook heel troosteloos uit. Opeens waren de traditionele huisjes niet meer mooi en volledig aangepast aan het klimaat, maar een bevestiging van de armoede en de droogte die er heerste.

Na een pauze van nog een uur, zijn we uiteindelijk verder getrokken naar Roufta. Daar hebben we traditionele Coucscous gegeten. (maar dat kenden we al vanuit ons gastgezin)

’s Morgens hebben we weer kunnen uitslapen (het ontbijt was pas om 7u) daarna zijn we via een andere pas terug vertrokken naar Rhumsiki. Om van daaruit terug te keren naar Maroua, de dichtstbijzijnde stad. Om de kosten wat te drukken hadden we ervoor gekozen om met de motor en de bus te gaan, ipv een jeep die ons kwam oppikken. De rit op de motor was zalig! Achteraf gezien was het behoorlijk gevaarlijk, want niemand draagt er een helm (wij dus ook niet) en de chauffeurs reden behoorlijk hard door. Maar de rit was op en top: wind in de haren, prachtig uitzicht op de bergen, zon op het gezicht... ach, het zomergevoel.

de terugreis

Over de terugreis valt eigenlijk niet zoveel te zeggen. We hadden ons voorgenomen om het wat rustiger aan te doen dan de heenreis. bijgevolg namen we een ‘chilldag’ in maroua. Heel leuk, maar langer dan een dag hoefde het niet te duren. Da dag erna (ondertussen waren we al dinsdag 5 april) vertrokken we ’s morgens vroeg naar Ngaoundéré, waar het treinstation is. We waren net te laat om eersteklastickets te kopen voor woensdag. (die zijn enkele dagen op voorhand beschikbaar) Bij gevolg mocht ik woensdag op 5u30 opstaan om aan te schuiven voor een tweedeklasseticket (die zijn enkel de dag zelf beschikbaar) Ik heb aangeschoven van 6 tot 10 uur. Voor alle tickets waren slechts 2 loketten open, waarvan 1 voorbehouden voor ‘hommes en teneu’. Ik mocht niet klagen, ik was nog eens van de eersten die tickets kon bemachtigen.

Daarna hebben we een hele dag gewacht op de trein die pas ’s avonds vertrok. Uiteindelijk was de treinreis zoals de heenreis: lang en niet erg comfortabel. Het leuke was dat we slechts 14 uur op de trein zaten! Wat een geluk!

Ik was uiteindelijk enorm opgelucht toen we op de bus naar Foumbot zaten. Het was echt het ‘op-weg-naar-huis-gevoel’. Nooit gedacht dat ik na amper een maand mij zo zou kunnen thuis voelen bij mijn gastgezin!

Zo, dit was zo ongeveer onze reis in Kameroen in het kort.

Vele groetjes in het alsmaar warmer wordend Belgenlandje!

Wams

vervolg

bon, op dit moment wachten we tot onze trein vertrekt, en die vertrekt maar binnen 6uur. dus we hebben nog even tijd om de blog aan te vullen...

dus: we hebben 18u op de trein gezeten van Yaoundé naar ngaoundéré. Op zich was dit best wel wat vermoeiend, maar Sander en ik hadden het geniale plan om direct door te reizen naar Maroua. Een stad in het extreme noorden van Kameroen, niet zo ver van de grens met Tsjaad en Nigeria. Charlotte was niet zo te vinden voor het plan maar we hadden nu eenmaal gestemd en het was 4 tegen 1 (een vrouwonvriendelijk mopje tussendoor :-) ) dus na een kleine pauze van een uur namen we bus naar Maroua, een klein maar toch belangrijk detail om de situatie wat te schetsen is dat de reis naar Maroua 8 uur duurt... Iedereen vanaf het tweede leerjaar kan vlug even uitrekenen dat deze reis in totaal een goeie 27 uur geduurt heeft. in die tijd kan je bijna van België naar kameroen vliegen EN TERUG met tussenstoppen in Frankrijk, Etiopië en de Centraal Afrikaanse Republiek (!) Nu, aangekomen in Maroua bleek het ook nog een opgave te zijn om een hotel te vinden met kamers vrij... Uiteindelijk heeft ene Jean-Luc ons geholpen bij het vinden van een htoel (met korting EN zwembad!!!) Probleem opgelost, tijd voor een ander probleem: Sander zag er echt niet goed uit en beaamde dit met de woorden 'ik voel mij niet goed'.

De dag nadien was Sander nog altijd niet helemaal op en top. Uiteindelijk zijn we maar naar het ziekenhuis geweest voor een malariatest, maar die was gelukkig negatief. De dokter noemde hem gewoon 'un mouvais voyageurs' wat pillen tegen de hoofdpijn en buikpijn en hij was genezen.

Nu Sander genezen was konden we ech beginnen met de vakantie! De dag nadien hebben we een jeep gehuurd en zijn we vertrokken naar Parque Waza, volgens alle reisgidsen dé toeristische trekpleister die je moet gezien hebben als je in Kameroen bent. Op zich viel dat park wel mee. Het was een fijna ervaring op 2 dagen in een jeep rond te rijden in een natuurpark. Qua dieren viel het eigenlijk een beetje tegen: We zagen gieren, giraffen (véél giraffen) gazelles, antilopen, aardvarkens (zoals Pumba uit de leeuwenkoning) en veel vogels in alle kleuren van de regenboog, maar uiteindelijk bleven de echte, zotte dieren uit. We zagen geen leeuwen, neushoorns of olifanten. Een beetje spijtig, zeker als je twee dagen later op Facebook ziet dat Sarah (medestudente) in Kaapstad alles gezien heeft wat wij niet zagen en dan nog van op minder dan een meter afstand!!! Een beetje frustrerend, maar bon. Uiteindelijk was het wel heel erg leuk! De eerste avond zijn we ook nog iets gaan drinken met wat Duitsers, Fransmannen en Britten. Zo werd er op 1 avond 4 talen gesproken in 1 gezelschap, best wel grappig.

Na onze safari namen we de jeep naar Rhumsiki, een prachtig bergdorpsje vlakbij de grens met Nigeria. Daar zijn ze het wel gewoon om blanken en toeristen te zien, dat merkte je wel. Daar heeft Sander ons verlaten om terug te keren naar Mamfé. Charlotte en ik hebben nog twee dagen in de bergen gaan trekken.

Bon, ook deze keer ben ik het behoorlijk rap moe om alles met een bric à brac toetsenbord te moeten typen. Ik probeer het zo rap mogelijk weer bij te vullen. Nu komt er ook nog eens bij dat de internetverbinding hier heel erg goed is en dat ik naar Studio Brussel (da's lang geleden, man!!!) kan luisteren terwijl ik dit type, en ik kan mij ook niet zo goed concentreren met die muziek.

Tot de volgende!

Wams ghoso (zo noemen de Kameroeners mij :-) )

Aaaach... Vakantie

Ondertussen is het al een tijdje geleden dat ik iets heb kunnen plaatsen op mijn blog. Dat komt omdat ik samen met Sander en Charlotte even op reis ben, want de paasvakantie valt hier twee weken vroeger dan in België... Ik heb heel veel te vertellen, maar ik probeer het wat bondig te houden. Een deel van mijn berichtjes zijn ook van voor de reis, zo kan het wel een beetje verwarrend worden. Maar bon,

Voor ik begin over de vakantie nog even dit:

bandieten

Ik heb het moeilijk om erachter te komen welke mensen ik kan vertrouwen, en welke niet: zo zijn er mensen die je echt gewoon willen helpen, anderen willen je dan weer helpen om er geld uti te slaan... een voorbeeld:

Toen we vertrokken naar Dschang (zie een van mijn vorige berichtjes) wilde ik op het busje springen waar Inge en Charlotte op zaten. Ze zaten op een grijs busje: dus het eerste het beste grijze busje die passeert hou ik tegen, bleek dat dus het verkeerde te zijn. Op zich geen probleem. Ik zou Charlotte en Inge zien in Bafoussam, daar zouden we samen de bus nemen naar Dschang. Aangekomen in Bafoussam herlaad in mijn belkrediet, daarvoor moest ik mijn nummer en geld geven aan de mevrouw van de callbox, en die zorgt ervoor dat ik het geld op mijn kaart krijg.

Daar stond ik dan: een beetje verloren aan het wachten tot ik het (juiste) grijze busje zag waar Inge en Charlotte hoorden op ze zitten. Het duurde toch wel eventjes voor ze toekwamen en opeens spreekt mij een meneer aan om te vragen of ik een of ander bedrijf weet zijn. Désolée, ik ben niet van deze streek (of wat dacht je?) Ach, da's spijtig. Hij klampt een andere meneer aan, hij vraagt dezelfde vraag nog eens die ander persoon weet te zeggen dat het bedrijf dat hij zoekt is gesloten. Da's nu jammer zeg, want hij had juist allemaal moderne gsm-toestellen die hij daar wilde verkopen. Opeens wordt ik gebeld door een nummer die ik niet ken... Afleggen maar. De GSM's waren echt de laatste nieuwtjes. Of ik ook eentje wilde? Neen, dank u wel, ik heb er al een. Hetzelfde nummer belt me opnieuw. Opnieuw afleggen. Maar meneer, je moet toch een beetje handel doen, het is easy money. Je kan ze dan doorverkopen voor een betere prijs. Opnieuw datzelfde nummer die me belt. Oeioei, het zal wel dringend zijn zeker? Ik neem op, en wat blijkt? Het was de mevrouw van de Callbox (waar ik zonet mijn belkrediet had opgeladen) die me belde op te zeggen dat die twee mannen bij mij oplichters waren en dat ik erbij vandaan moest blijven. Op dat moment hadden de twee 'handelaars' door dat ze verklikt waren en ze dropen af met 'de staart tussen de benen'.

Zo zie je maar, die mevrouw van de callbox was echt een superlieve mevrouw die me wilde helpen, terwijl die twee anderen er alleen zelf probeerden beter van te worden.

Op reis

Vrijdag 25 maart ben ik met de bus vanuit Foumbot vertrokken naar Yaoundé, de hoofdstad van Kameroen. Daar zou ik Inge, Charlotte en Cédrique (een local, bevriend met Inge) zien en zo gingen we samen verder. Zaterdag zou Sander toekomen uit Mamfé en zondag zouden ik Charlotte en Sander doorreizen naar het noorden. Inge en Cédrique zouden terugkeren naar Foumbot. Dat was het plan.

Nu, ik wist wel dat reizen in Kameroen niet zo vlot ging als in België, maar dat het zo moeizaam zou verlopen, daar had ik geen idee van!

Dus: de busrit van Foumbot naar Yaoundé viel nog mee. Ik zat ongeveer 6 uur op de bus, maar we hebben een uurtje stil gestaan met pech onderweg. Aangekomen in Yaoundé, gingen we eerst op bezoek bij enkele vrienden van Cédrique, een mooie kans om een kijkje te nemen bij de mensen thuis. Daarna zijn we naar het hotel gegaan om ons klaar te maken om te gaan eten bij Cédrique thuis en daarna om uit te gaan (voor het eerst in bijna 4 weken!!! ow jeah!) Het eten was voortreffelijk! Het was echt de moeite, Kameroeners kunnen wel ene stukje koken, soms met nogal beperkte middelen.

rond een uur of 11 zijn we uiteindelijk vertrokken om uit te gaan. Dat uitgaan gaat wel een beetje anders dan in België. Er zijn geen echt dancings of danscafés, maar wel heel veel snackbars, en het werkt als volgt. Ge gaat naar een snackbar, ge eet er iets (weeral!) je drinkt er iets. En als er een leuk liedje is, sta je recht en begin je te dansen. En hoe later het wordt, hoe verder je je verwijdert van je oorspronkelijke tafeltje om met andere mensen te dansen. (alleen met het ander geslacht) na zo een paar snackbars te hebben gedaan, zat de sfeer er nog altijd niet helemaal in. We wilden eigenlijk naar huis gaan, maar Cédrique kon ons toch nog overtuigen om nog eentjes te drinken en daarna terug te keren naar het hotel. Daar in die bewuste snackbar besloot Charlotte dan maar om alles los te gooien en stortte haar op de dansvloer (lees: wat tafels en stoelen aan de kant geschoven) Direct gevolgt door Inge en natuurlijk kon ik mijn danstalenten niet zomaar opzij schuiven. Uiteindelijk werd het toch nog een leuke avond.

Wat me wel een beetje heeft teleurgesteld. is de manier van dansen van de Kameroeners, ik verwachtte zotte dansmoves waarbij veel gegooid en geschud werd met ledematen, buiken, borsten en billen. Maar niets was minder waar: Het dansen bleef bij het ritmisch bewegen van de heupen, en zo een beetje ronddraaien met de handen. Niets spectaculairs enconstant hetzelfde.

de trein
Vanuit Yaoundé konden we de trein nemen naar Ngaoundéré. Een stad in het noorden van het land. De trein vertrekt 's avonds om 18u en normaal kom je na 12u aan in Ngaoundéré. Niets was dus minder waar. In totaal hebben we 18u op de trein gezeten. Omdat de eerste klasse volgeboekt was, hebben we in tweede klasse moeten reizen. Op zich geen probleem. Ware het niet dat je ook halve plaatsen kan boeken. Bijvoorbeeld: een vader en een zoon (pakweg 12 jaar) reizen van Yaoundé naar Ngaoundéré. Samen boeken ze twee halve plaatsen, dus moeten ze met twee op 1 plaats zitten. Daar recht tegenover zit Sander. Die al zijn beenruimte (en er is al zo weinig) kwijt is door de zoon die op de schoot van de vader zit. Heel vervelend om zo 18 u te reizen.

Wat me wel opviel is de sollidariteit tussen de reizigers. Het is zo dat er heel weinig plaats is in tweede klasse en dat de mensen wat op elkaar gepakt zitten. Dat is geen probleem want veel mensen gaan even rechtstaan om hun overbuur wat ruimte te gunnen, wat later wordt dan ook gewisseld. Er wordt ook op elkaar kinderen gelet. Zo heeft het zoontje van mijn buurvrouw (Hamza, twee jaar) op mijn schoot geslapen, op Sanders schoot geslapen, op de schoot van de overbuur en zijn buurman geslapen. Op de shoot van de vriendin van de mama en op de schoot vande buurvrouw van de vriendin van de mama... Kortom, samen dragen ze zorg voor die kleine en da's echt wel leuk om te zien. Zo heeft de mama ook even tijd om een dutje te doen. Want 18u zo'n kleine van twee jaar in uw armen, zo een tijdje weegt dat door...

Voorlopig stop ik hier mijn reisverhaal, want ik zit nu in een cybercaféin Maroua en het is heel moeilijktypen met een kapotte spatietoets... :-) Ik heb nog gigantisch veel te vertellen, en ik ben het nu eigenlijk wat moe, dat typen. De rest volgt dus nog...

Afrikaanse Groetjes

Wannes

Mashéshou!

Dat is zoveel als 'bonjour' in het Bamoun, de plaatselijke taal hier.

Ondertussen ben ik bijna een maand in Kameroen, en ik kan je zeggen dat alles zo wat in zijn plooi begint te vallen... de stage, mijn gastgezin, de manier van leven hier. Al zijn er wel dingen die ik zo een beetje begin te missen: ik heb nu gigantisch veel zin in frietjes van’t Pleintje, daar mag en grote brochet bij, een potje pikante saus en een Bickey als Dessert. Ik heb ook heel veel zin in de zomervakantie! Waarschijnlijk komt dat door het weer hier, het is wel warm, maar aangenaam warm. ’t Is niet dat ik hier rondspartel als een vis of het droge om maar wat schaduw te vinden om af te koelen.

de stage

Mijn lessen informatica hebben me al veel gefrustreerd. Ik heb het niveau wat verkeerd ingeschat, het is niet 0, maar – 10 ofzo. vb: veel leerlingen kennen het verschil niet tussen links en rechts. Dat maakt het heel moeilijk om te leren werken met een computer natuurlijk. (een linkermuisklik wordt een rechtermuisklik en dan klikken ze nog weer ergens op waar ze niet moeten op klikken, 'verwijderen' bijvoorbeeld.)

Het is ook stom dat iedere klas van ongeveer hetzelfde niveau vertrek: dat wil zeggen dat ik 21 keer per week ongeveer dezelfde les moet geven. (ik heb de klassen verdeeld in 21 groepen) Ik heb geen beamer waar ik kan tonen waar ze moeten klikken (wat is klikken, meneer? Links of rechts, meneer? 1 of 2 keer, meneer?) dus moet ik dat aan iedere computer afzonderlijk tonen. (21 x 5= 105 keer hetzelfde zeggen) Neem daar nog eens bij dat het absolute beginners zijn en dat je alles minstens twee keer moet zeggen/tonen. Dat maakt dat ik per week meer dan 200 keer hetzelfde zeg. En dat is echt wel een beetje te veel! die eerst 50 keren lukt dat nog. Maar daarna werkt het wat frustrerend.

Daar komt nog eens bij dat het informaticalokaaltje een soort toeristisch trekpleister is voor de leerlingen. ‘Laat ons eens kijken hoe anderen met een computer werken.’ En dan een beetje woorden door het raam roepen, die de leerkracht niet verstaat, altijd grappig. En als hij ons wegstuurt, dan blijven we gewoon staan. haha! We blijven zolang staan tot we zelf ook binnen mogen en met de computer werken.

Voor de rest is het ook een beetje de leeftijd die me soms wat stoort. Het zijn stuk voor stuk pubers eersteklas! Zo zijn er bijvoorbeeld al een paar geweest, die eigenlijk in een andere les moeten zitten, en die bij de groep van informatica gaan staan. Als ik een nummer afroep om binnen te gaan en ze zien dat er niemand antwoordt, roepen ze vlug dat zij die nummer zijn. Dat zorgt voor frustraties, niet alleen bij mij, maar ook bij medeleerlingen. Er wordt behoorlijk wat ruzie gemaakt om binnen te geraken in de les informatica. Op zich is dat ergens wel een compliment, maar leuk is het niet, want dat zorgt voor een hoop vertragingen, en er is al zo weinig tijd.

Dat lijken nu misschien een beetje veel frustraties bijeen, en als ik dit nalees klinkt het ook erger dan het eigenlijk is. Dus maak je vooral geen zorgen!

Er zijn ook al veel leerlingen van oudere klassen komen vragen waarom ik geen les geef aan hun klas, en of ik ze het niet wil leren. Maar daar heb ik gewoonweg gaan tijd voor.

weekenduitstapjes

Tot nu toe hebben we ons in het weekend altijd goed kunnen bezighouden. Zaterdag zijn we naar Dschang geweest. Een stad op 1u30 - 2u van Foumbot. Daar hebben we een waterval bezocht (waar bijna geen water viel, want nu is het droog seizoen) en een gesloten theeplantage (na een half uur - drie kwartier op een weg rijden die valt te vergelijken met een breed bospad inclusief stenen en rotsen, hebben we de velden gezien, meer niet want we waren dus te laat, ze waren gesloten) om af te sluiten hebben we de universiteit van Dschang bezocht! Echt de moeite waard! De universiteit is echt een stad in een stad! niet alleen leslokaalblokken en studentenkamers, maar een een bar, zwembad, (proef?)velden, een vakantieparkje,... Het was echt alsof we een andere wereld binnenreden. Het kon perfect de set van 1 of andere american-highschoolfilm zijn! Echt een wereld van verschil met vb Foumbot, waar ik woon.

muziek

Ondertussen ben ik ook eens begonnen met mijn iTunesbibliotheek wat te kuisen, op zoek te gaan naar nieuwe ontdekkingen tussen de duizenden liedjes die ik heb staan. Een hele hoop heb ik nog niet eens beluisterd, dus ben ik maar begonnen met alle afrekeningcd’s eens te beluisteren.

kleine quiz-vraag tussendoor: op welke afrekeningcd staat zowel ‘creep’ van Radiohead als ‘Killing in the name’ van Rage against the machine, je mag er 2 edities naast zitten, wie me het eerst laat weten met een berichtje op 00237 98 60 96 98 krijgt een kapotte slipper ter waar de van 5 000 franc CFA!!! :-)

festival

Liefhebbers van de festivalsfeer kan ik ten zeerste aanraden om naar hier te komen! Je hebt hier zon, stof, veel volk, zuiderse winkeltjes, afval in de graskant en op straat (een beetje overal eigenlijk), bars. Het enige wat nog te kort is zijn de standjes voor drankbonnetjes en een podium met een groep die optreed, voor de rest is er eigenlijk amper een verschil.

Voilà, voorlopig ben ik uitverteld! Tot de volgende keer maar weer!

Jullie Afrikaan-voor-even

Wannes

Omdat jullie er niet genoeg van kunnen krijgen...

Dag allemaal,

Vandaag is het dinsdag 15 maart, ongeveer 11u20, en ik zit thuis in de woonkamer van mijn gastgezin.

Sinds zondag is er niet zoveel gebeurd, maar ik denk nog aan een paar dingen die ik kwijt wil, vandaar dit nieuwe berichtje.

De was

Kleren wassen is echt een enorm werk: Vorige week zondag (6 maart) heb ik voor de eerste keer zelf mijn kleren gewassen met de hand. Het gaat ongeveer zo:

- Doe al je kleren in een grote kuip.

- Ga water halen aan het kraantje 200 meter verderop.

- Giet je kuip vol zodat al je kleren doorweekt zijn.

- Voeg waspoeder toe.

- Draai je kleren rond en rond, zodat het waspoeder goed wordt verspreid.

- Zorg ervoor dat alles goed schuimt.

- Neem een kledingstuk, zeep het goed in.

- Nu moet je goed frotten (in het Frans: Frotter) Als ik het goed begrijp moet je de stof stof dubbel plooien en over elkaar wrijven.

- Wring het kledingstuk goed uit en leg het in een emmer water om te spoelen

- Wring het kledingstuk nogmaals goed uit en hang het aan de wasdraad om te drogen.

- herhaal dit tot al je kleren gewassen zijn.

Tijdens het frotten heb ik letterlijk het vel op mijn linkerpols gewoon weg gefrot. Wat achterbleef was een pols zo rood als een tomaat waaruit zo wat vocht kwam. Het klinkt erger dan het eigenlijk was, maar het heeft toch een week geduurd tot ik weer gewoon vel had op mijn linkerpols. Toen mama Riki dat zag heeft ze maar een borsteltje gegeven om mijn kleren te wassen. Bedankt, mama Riki!

post

Als jullie me een plezier willen doen: aarzel dan zeker niet om wat lectuur op te sturen! Ik zeg maar iets: een boek, wat oude P- magazines, een brief,etc. Want ik heb nu en dan zo wat vrije tijd waarin ik niet goed weet wat te doen. Natuurlijk heb ik wel mijn werk met mijn lessen voor te bereiden, taken maken, deze blog bijhouden, mailtjes sturen enzoverder, maar dat dekt niet de hele lading, vandaar...

stage

Gisteren heb ik mijn eerste praktijklessen informatica gegeven. Aangezien ik nu 4 uur per klas heb en slechts 5 computers, heb ik de klassen opgesplitst in 4. Zo kom ik per uur aan ongeveer 25 leerlingen. Dat is 5 per computer. Het is niet ideaal, maar als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.

Het was reeds mijn tweede les aan die klas: in de eerste heb ik wat theorie gegeven over de computer en hoe die te installeren. Gisteren wilde ik dan de daad bij het woord voeren en de leerlingen effectief een computer laten installeren. Dat was toch even een foute keuze geweest. Na het derde uur werkten nog maar 2 van de 5 computers. Oeps. Gelukkig heb ik alles kunnen oplossen en werken ze nu weer alle vijf. ’t is te zeggen: 3 werken er heel goed en zijn zelfs heel erg snel. 2 andere, oudere modellen werken wanneer ze er zin in hebben, maar dat was ook al zo, voor de eerste praktijkles informatica. Oef!

Wat me wel een beetje stoort, is de geur in het informaticalokaaltje: Om te beginnen is het lokaaltje absoluut niet groot: Te vergelijken met een half van het leidingsheem, de grootte van Jonas bureau, de keuken bij ons thuis. Zo groot dus ongeveer. Als je daar met 25 leerlingen + jezelf inzit, dan ruikt alles nogal naar adem, en onfrisse lucht. Dat het raam en de deur openstaan helpt waarschijnlijk wel een beetje, maar daar merk je weinig van. Neem er dan nog eens bij dat het behoorlijk warm is, en dat niet alleen ik, maar ook de leerlingen zweten. Daar komt nog eens bij dat het informaticalokaal vlakbij (eigenlijk tussen) de WC’s zijn, als de wind verkeerd zit, ruikt het daar ook behoorlijk naar... WC-geuren, laat ons zeggen.

Vandaag heb ik het installeren van een computer achterwege gelaten en direct begonnen met klikken, dubbel klikken ,slepen, mijn documenten, enz.. Dat ging al veel vlotter en beter. Misschien ook omdat de leerlingen een stuk ouder waren, en met wat minder (een goeie 17) De oudere leerlingen gaan ook veel rapper vooruit dan de jongere. Ze leren sneller en zijn ook gewoon veel rustiger, waardoor het rapper vooruit gaat. Vandaag heb ik in 1 les gezien, wat ik voorzien had voor twee lessen. Daar ben ik blij om.

Voilà, nu ben je weer mee met de laatste nieuwtjes hier in Kameroen.

à la prochaine!

Wannes

ondertussen in Afrika...

Dag iedereen.

Ik schrijf dit bericht op zondagavond 13 maart, ik weet niet precies wanneer ik het zal kunnen posten, ik hoop dat ik dinsdag in Bafoussam geraak, waar er enkele internetcafés zijn.

foto’s

Voor de nieuwsgierigen onder jullie: ik zal jullie moeten teleurstellen: het internet gaat hier zo verschrikkelijk traag dat foto’s uploaden (zowel op Picasa als op Facebook) eeuwen in beslag zou nemen, daarom laat ik het maar zo. Misschien is het een goed idee om ergens na de eindexamens een foto avond te houden in de chiro met enkele graantjeswaters, ik kijk er al naar uit.

kinderen

In mijn ogen hebben de mensen hier een rare manier om met kinderen om te gaan. De ene moment schelden ze hun de huid vol op sleuren ze eraan alsof het een ezel is, en de andere moment kunnen ze geen nee zeggen en laten ze alles toe... Bijvoorbeeld monsieur Faupat (de vader van het gastgezin van Charlotte): Zijn twee jaar oude zoon kan werkelijk alles krijgen door gewoon even een pruillipje op te zetten en wat jammerlijk te klagen. Langs de andere kant krijgt hij soms wat lappen als hij zich niet gedraagt zoals zijn vader wilt dat hij zich gedraagt. Heel bizar.

Verder heb ik ook de indruk dat kinderen hier (net zoals de vrouwen) heel veel werken. Zowel in het huishouden (vooral kuisen en jongere kinderen wassen) als op het veld (bijna iedereen heeft hier een serieuze moestuin te verbouwen).

Ondanks het feit dat ze serieus wat werk verzetten krijgen de kinderen hier nu en dan eens een draai rond hun oren. Met een hoop gehuil als gevolg. Daarnet nog kreeg Junior, mijn ‘broertje’ een pak rammel voor een reden die ik niet helemaal begreep. Gelukkig kreeg hij dat op zijn poep, en niet in het gezicht. Alhoewel ik vond dat zijn moeder nogal doorsloeg.

vuil

Het is hier gigantisch stoffig. Het is onmogelijk je hier proper te houden. Als ik me ’s morgens was, ben ik een half uur later gegarandeerd weer vuil. Meng dat stof op mijn huid met het nodige zweet, zonnecrème en antimuggenmelk en je krijgt een lekker plakkerig gevoel! Heerlijk!

uitstapjes

Dit weekend zat barstensvol uitstapjes: zaterdagmorgen ben ik samen met Charlotte, Inge (een Nederlandse studente geneeskunde, ook een vrijwilligster hier) en monsieur Faupat naar Foumban gegaan. Een stadje ongeveer even groot als Foumbot (waar ik woon) en dat er eerlijk gezegd ook wat hetzelfde uiztiet. Daar hebben we het koninklijk paleis bezocht, wat ik wel behoorlijk interessant vond. Groot was het niet waar de tentoongestelde voorwerpen zagen er behoorlijk authentiek uit. En zeg nu zelf: De schedel van een koning die 300 jaar geleden vermoord is en die door zijn moordenaar gebruikt werd als wijnbeker, dat wekt toch wat interesse op.

Na het paleis moesten we naar een begrafenis, “dan hadden we dat ook eens gezien.” Het is voor zo’n ceremonie erg ongepast om een korte broek aan te doen, dus veranderde ik in die verschroeiende hitte maar van broek, echt verschrikkelijk. En na die begrafenis gingen we naar nog een begrafenis, als een echte toerist. En na die begrafenis sloten we af met een begrafenis. Daar mochten we wel mee- eten met alle genodigden. Ik heb zo wat het gevoel dat de mensen hier wat met ons willen paraderen omdat we blank zijn. De famillie van de overledene apprecieerde het dan ook heel erg dat we aanwezig waren op de ceremonie.

Wel een beetje bizar om op een begrafenis te zijn van iemand die je nooit in levende lijve hebt ontmoet.

Vandaag hebben we de mount Batip (of was het Bapit?) beklommen. Samen met Charlotte, Inge, nog wat buurmeisjes en -jongens van Bernadette (madame la présidente van Aschia, de plaatselijke onganisatie die alles voor ons, vrijwilligers ter plaatse regelt.) en een gids. De tocht was behoorlijk zwaar, vooral het laatste uur begon het toch behoorlijk steil te worden. Het speciale aan de Mount Batip is dat er boven op de top van de berg een meer is. Je kan er weliswaar niet in zwemmen, want dat meer ligt ook nog eens in een diepe put in de berg. Maar de natuur en het uitzicht waren echt mooi! Afgezien van de vele plastiekzakjes die we op de top vonden.

Geld

Ik begin het zo langzamerhand wat beu te worden dat veel mensen hier mij zien als een wandelende bankautomaat.

Zoals onze gids vandaag op de Mount Bapit: Tijdens de terugweg was er 10 000 CFA (ongeveer 15 euro) uit mijn zak gevallen terwijl ik mijn fototoestel uithaalde. De gids had dat zien liggen op de grond, opgeraapt en in zijn broekzak gestoken. Of hij had gezien dat het uit mijn zak gevallen was, laat ik er even buiten. Charlotte ziet dat en vraagt of ik geld kwijt ben. Ik voel: lap, 10 000 kwijt. Ik zeg tegen de gids (die trouwens betaald wordt door Ashia) dat dat briefje dat hij gevonden had, van mij was. Na hem verzekert te hebben dat het zeker van mij was, dat ik geen leugenaar was en dat het gebeurde toen ik mijn fototoestel uithaalde, gaf hij het toch wat morrend terug. Als we terug in Foumbot zijn, trakteer ik hem nog op een drankje, om hem te bedanken. Ineens vraagt (‘beveelt’ past eigenlijk beter) hij gewoon 1 000 CFA (1,5 euro) als bedanking, omdat hij een of ander gezondheidsdrankje wou kopen. Ik bedankte vriendelijk en wees hem erop dat hij zijn drankje van mij kreeg. Na 5 minuten gaf hij uiteindelijk op en betaalde hij die zwarte siroop zelf.

Nog een voorbeeld: Gisteren keerden we terug van Foumban. We waren met de auto van monsieur Faupat, die in Baigom woont. Vanuit Baigom is het nog een goeie tien minuutjes naar Foumbot, waar ik woon. Hij houdt een brommer tegen, ik spreek prijs af (500 CFA) en we vertrekken. Na 100 meter stopt hij al om te tanken, hij vraagt me om die 500 nu al te betalen, zodat hij zijn brandstof kan betalen. Daarna vraagt hij nog eens goed waar ik heen moest, en opeens werd het 800 CFA, omdat het nacht is, dan is het duurder, volgens hem. Omdat ik zo rap mogelijk naar huis wilde en er niet zoveel taxis of moto’s meer op de baan waren, stemde ik ermee in. Na twee minuten rijden, stopt hij om een tweede passagier mee te nemen. Normaal wordt de prijs dan door 2 gedeeld. Die passagier stapt af in centrum Foumbot. Ik moest nog iets verder. Als de eerste passagier afstapt, zeg ik duidelijk dat we met twee waren, en dat die 500 CFA’s wel volstaan. “On va voir”. Bij mij thuis aangekomen herhaal ik wat ik zei, en dan begint meneer opeens moeilijk te doen, dat we 800 hadden afgesproken, en dat dat niet kon op die manier. Uiteindelijk heeft Mama Rikki er zich mee bemoeit en is hij (zonder die extra 300) vertrokken. Bedankt mama Rikki

Op zich zijn die bedragen heel klein, met die motard heb ik 45 eurocent uitgespaard. Maar ik wil niet dat er van mij geprofiteerd wordt enkel en alleen omdat ik blank ben. Alles draait hier dan ook om geld, heb ik de indruk, niet zo leuk eigenlijk. Vooral omdat het meestal over kleine bedragen gaat en het op zich geen probleem is voor mij om die te betalen. Maar bon, ik zal ermee moeten leren leven.

elektriciteit

De elektriciteit valt gemiddeld om de twee dagen eens uit. Normaal is dat slechts een keer in de week zegt mama Rikki, maar omdat een vrachtwagen tegen een elektriciteitspaal heeft gereden, zijn er werken aan de gang, daarom is het nu wat frequenter... Je weet ook nooit hoe lang dat duurt, zo’n elektriciteitspanne: Ofwel duurt dat een minuutje (zoals 10 minuten geleden het geval was) of in het slechtste geval duurt het een hele nacht. Dan gebruiken ze kaarsen als verlichting, best wel gezellig en romantisch, maar absoluut niet handig om te koken. Maar ze zijn het hier wel gewoon om zo ze moeten koken.

koken

Door die vele stroompannes heeft niemand hier een elektrisch kookvuur. Quasi iedereen kookt hier op een houtvuur. En als je het wat breder hebt, kan je je een campingvuurtje op gas veroorloven. In ieder geval: op gas of op hout: het eten is hier heel lekker!

stage

Donderdag ben ik de computers gaan instaleren. Men had mij er 15 beloofd. Uiteindelijk bleken het er een stuk op 12 te zijn, waarvan er 7 niet werkten. bijgevolg heb ik 5 PC’s ter beschikking voor klassen van 90 leerlingen en meer. Dat wordt een uitdaging! Als je het uitrekent, kan iedere leerling iets minder dan 10 minuutjes per week werken op de computer, en daarvan moet mijn uitleg nog eens af... Ik vrees er een beetje voor, maar we zullen we zien.

Oorspronkelijk had ik slechts 8u per week stage. 2 lesuren per klas aan 4 klassen. Ik heb uren bijgevraagd en gekregen. Nu geef ik het dubbel. Wat nog altijd maar 16 uur per week is, maar meer kreeg ik er echt niet uit. De uren die ik kreeg, zijn zogezegde ‘vrije uren’. Dan zijn de leerlingen in de klas, maar krijgen ze geen les. Ik ben van plan om de uren (4 per klas) op te delen, zo kom ik aan ongeveer 25 à 30 man per uur, voor 5 computers. Dat wil zeggen dat ze met 6 samen moeten werken aan 1 computer... Ik hoop maar dat ze iets bijleren.

Voilà, voorlopig is dit allen wat in me opkomt, het is een hele boterham, maar ik heb het wat geprobeerd het te structureren met die tussentiteltjes. Ik hoop dat het wat plezierig en vlot leest. Tot de volgende!!!

groetjes

Wannes ‘le blanc’ Gousseau

Eindelijk!

Ondertussen is dit de 3de keer dat ik helemaal opnieuw mag beginnen met mijn bericht: De eerste keer had ik te weinig tijd en viel het internet uit. De tweede keer startte mijn computer gewoon tussendoor eventjes opnieuw op, waardoord dat is alles kwijt was. Bon, 3de keer, goeie keer.

De heenreis
Daar valt eigenlijk niet zo veel over te zeggen buiten dat ze lang was, heel lang! 15 uur op het vliegtuig, 4 keer landen en opstijgen (Zaventem, Parijs, Addis Abeba en Doualla) En Dat het busje van Doualle naar Foumbot behoorlijk Afrikaans was... Zalig!

mijn gastgezin
even kort voorstellen:
- tonton Alex: de man des huizes, hij heet eigenlijk Alexander en werkt in een chemisch bedrijf.

- mama Riki: de vrouw dse huizes, een (naar Afrikaanse normen) geëmancipeerde, sterke vrouw die ergens op een bureau werkt met een computer.

- Grand-père: De pa van tonton Alex, hij werkt bij een landbouwbedrijf en heeft een auto (!) Dat zie je niet zo vaak.

- mama élianne: de ma van tontonAlex, zij blijft vooral thuis om mee te helpen in het huishouden

- Alex Junior: het zoontje van tonton Alex en mama Riki, hij is 5 jaar en gaat naar het eerste leerjaar. Als je hem kietelt lacht hij als een zwijn, daarom noem ik hem 'junior le porc' Wat origineel van mezelf.

-Onella: het dochtertje van tontont Alex en mama Riki, ze is 9 maanden en haar favoriete bezigheden zijn eten, drinken en slapen.

- Amcétou: Als ik het goed begrepen heb is ze een weeskind. Ze woont in bij de familie en helpt veel bij het huishouden. Ze is 19 jaar en gaat nog naar la lycée.

- Happy: heet eigenlijk Happyness, ze praat Engels ipv Frans en gaat niet meer naar school. Ik vind het moeilijk om haar leeftijd te schatten, ik gok een jaar of 16. Zij doet heel veel in het huishouden.

-Wannes: een vrijwilliger uit België. Hij is daar om les te geven en mag zich sinds kort officieel 'membre de la famille' noemen. Waarvoor dank!

het eten:
Mijn gastgezin eet ongelofelijk veel! Door de warmte heb ik genoeg met 's morgens een stevig ontbijt en 's avonds warm eten. Ik heb het gevoel dat ze de hele dag door eten. Op de meest onmogelijk uren... Los daarvan is het eten hier fantastisch!!! Het lekkerste dat ik al gegeten heb is vis (baars of makreel) sur le charbon, op een soort barbeque dus. Echt verrukkelijk! Verder eten ze hier ook heel vele bananen. Er bestaan verschillende soorten, de ene al wat beter dan de andere.

Ik heb nog maar een dag slecht gegeten en dat was gisteren: ik had voor de gelegenheid (journée internationale de la femme) eens gekookt: wortelpurée met worst. Mijn maag draait nog om als ik eraan denk: De wortelpuree smaakte vooral naar peper en de worst was eigenlijk bedoelt om op de boterham te eten, ik heb ze dan maar in de pan gedraait, maar dat smaakte nergens naar.

Het valt me ook op dat koken hier een bijna full-time bezigheid is. vb: Als je kip wilt eten, koop je een kip, roep je de buurjongen om die de keel over te snijden. Als de kip leeg gebloed is, kan je beginnen met het pluimen, kuisen en bereiden van de kip. Niets is hier vanzelfsprekend.

vervoer:
Her vervoersmiddel bij uitstek is de moto: nogal groot uitgevallen brommers die op iedere hoek van de straat te zien zijn, je zegt waar je heen moet, spreekt een prijs af en hup! Je bent weg. Voor langere afstanden zijn er de busjes. Bijvoorbeeld om van Foumbot naar Bafoussam te rijden. (voor een internetcafé bijvoorbeeld. ) In bafoussam vind je ook meer westerse dingen, zoals batterijen, westerse koekjes, cd's...


mijn stage
De plannen zijn een beetje gewijzigd, ik geef geen Engelse les in de basisschool in Baigom, maar in 'la collège protestante de Foumbot'. Daar geef ik informatica aan het 6de, 5de en 4de jaar. (De jaren zijn omgekeerd, het 6de jaar is het eerste bij ons)

Ondertussen geef ik al een halve week les, en ik moet zeggen dat het eigenlijk heel goed meevalt om les te geven. Het is niet makkelijk, maar ik had het veel moeilijk verwacht: de gemiddelde klas telt 70 a 80 leerlingen. Het is hier de gewoonte dat de leerkracht vooraan staat en lesgeeft. De leerlingen schrijven het bord over of schrijve op wat de leerkracht dicteert.

Tijdens de observatie heb ik wel een leerkracht wiskude gezien die me sterk deed denken aan mij eigen leerkracht wiskunde in het 3de en 4de middelbaar: Hij doet echt zijn best om een band op te bouwen met de lln, geeft tussendoortjes om ze wat te verstrooien tijdes de les. Echt een toffe gast.

Nog tijdens mijn observatie heb ik geregeld gezien dat kinderen worden geslaan tijdens de lessen. E soms echt hard! Dit gebeurde vooral in de lagere jaren. Tijdens een gesprek achteraf bleek dat die leerkracht (4 maal ee kind geslaan in 1 les) eigenlijk gewoon niet wist hoe hij kinderen moest stil krijgen en ten einde raad geeft hij dan maar een paar rake klappen om te inponeren. Daarna zijn de leerlingen iets stiller, maar 10 later is het weer het zelfde liedje...


Voilà, ik denk dat ik alles heb kunnen typen wat ik wilde. Ik hoop dat je er wat aan hebt. Tot de volgende keer!

Groetjes:
Wannes in Kameroen.

PS: de 'n' van mijn toestenbord werkt heel slecht, ik moet er zo een gigantisch lel opgeven om een 'n' te kunnen typen. Er zullen hier en daar wat woorden een 'n' tekort hebben, waarvoor mijn excuses, maar hé: TIA (This Is Africa)

Nerveus!

Nog 16 keer slapen en het is zover! Ik krijgt met momenten zo van die zenuwachtige buien, omdat het nu heel erg rap dichterbij komt! Ik heb nog niemand gevonden om mijn kot over te nemen, dus dat wordt ook nog een hele opgave... Ik heb ook het gevoel dat ik enorm veel vergeet, maar ik weet niet wat. Het ziet er niet naar uit dat het nog gaat verbeteren, ik zal tevreden zijn als we daar aankomen en ons gastgezin zien! pfff. tot dan is het nog zweten en dromen.

Omdat het ondertussen al twee maanden geleden is dat ik nog eens iets gepost op mijn blog: ziehier de verder vorderingen in mijn Kameroenavontuur: Ondertussen staan we al een stuk verder met de voorbereidingen:

- De tanden hebben een beurt gekregen en de gaatjes gevuld.
- De inentingen voor gele koorts en polio zitten in mijn lijf (de prikken doorstaan als een echte man!)
- De gemeente heeft voor mij een prachtig bordeaux boekje gemaakt, waarmee ik Kameroen binnen kan.
- Volgende week gaan Charlotte en ik ons visum gaan aanvragen op de Kameroense ambassade in Brussel
- Ik heb speciaal een nieuwe gsm gekocht om vanuit Kameroen te kunnen bellen naar Europa en Zuid- Amerika. (voor de geïnteresseerden: www.bellen.be --> de stappen volgen en je kan me voor een spotprijs bellen in Kameroen! Mijn nummer zal ik wel pas kunnen geven als ik daar ben, want ik moet daar een sim-kaart kopen)

Kortom: alles wordt veel echter nu: binnen 6 weken vertrekken we! Als ik eraan denk word ik soms wat zenuwachtig. Er moet nog zoveel gedaan: ons eindwerk moet af, inkopen doen (muskietennetten enzo....), er komt nog een stage aan die moet voorbereid worden, ik moet nog eens samenkomen met de mensen die mij vervangen in de Chiro tijdens mijn verblijf in Kameroen, en nog zoveel, mijn afscheidsfeestje moet nog wat georganiseerd worden,etc.

Ik kijk er echt naar uit om te vertrekken!

Het wordt meer en meer allemaal echt.